A PO E NXIT QEVERIA E AFRIKËS SË JUGUT ANTISEMITIZMIN?

{Në Afrikën e Jugut dhe në mbarë botën, anti-sionistët janë të munduar të na shpjegojnë ne hebrenjve se sionizmi dhe judaizmi janë të ndashëm.} Shqipëroi: z. Erton Duka. Nga: Rowan Polovin*. *Rowan Polovin është Kryetar Kombëtar i Federatës Sioniste të Afrikës së Jugut (SAZF). Pa marrë parasysh se sa fort aktivistët anti-izraelitë, akademikët në detyrë, politikanët e pozicionuar ose të famshëm që sinjalizojnë virtytin, pretendojnë të kundërtën, sionizmi është i ndërthurur pazgjidhshmërisht me Judaizmin. Është një imperativ historik që siguron vazhdimësinë dhe lulëzimin e popullit hebre, dhe qëllimi dhe nevoja morale e tij përforcohen vetëm nga rritja aktuale globale e antisemitizmit. Nga kjo rrjedh se anti-sionizmi është refuzimi i të drejtës hebreje për vetëvendosje në Izrael. Ata që shprehin mbështetje për anti-sionizmin kanë besime në thelb antisemite, qofshin të qëllimshme apo jo. Megjithatë, në Afrikën e Jugut dhe në mbarë botën, anti-sionistët po mundohen të na shpjegojnë ne hebrenjve se sionizmi dhe judaizmi janë të ndashëm. Ndoshta nuk ka asgjë më antisemitike sesa një anti-sionist që përpiqet të shpërdorojë kuptimin e sionizmit dhe të shpjegojë se çfarë do të thotë në të vërtetë. Si hebrenj, ne jemi jashtëzakonisht më të pajisur për të kuptuar përvojën tonë të përbashkët, historinë dhe nevojën për një strehë të sigurt pas mijëvjeçarëve të urrejtjes dhe persekutimit. Historiani i ndjerë Pol Xhonson (Paul Johnson) e karakterizoi antisemitizmin jo thjesht si një formë racizmi, por si një "sëmundje intelektuale...jashtëzakonisht infektive dhe masivisht shkatërruese". Është urrejtja më e lashtë që shkon prapa në vetë origjinën e popullit hebre. Nuk është rastësi që Afrika e Jugut, me historinë e saj të errët të aparteidit, është zgjedhur nga lëvizja antisemite BDS si terreni zero për shpalljen e shpifjeve të aparteidit ndaj Izraelit. Kjo i jep fushatës së tyre demonike një vello besueshmërie që fsheh një urrejtje të ashpër ndaj hebrenjve. Mjerisht, gjithçka që arrihet është rrëmbimi i kuptimit dhe kujtimit të aparteidit për afrikano-jugorët e zinj që vuajtën nën të. Lëvizja BDS përdor Afrikën e Jugut si bërthamën e agjendës së saj të neveritshme, sepse është simbolikisht i përshtatshëm për të përdorur njollën e aparteidit kundër të vetmit vend që ofron mbështetje dhe mbrojtje universale për hebrenjtë, dhe duke bërë kështu, në mënyrë egoiste mbishkruan dhe zbeh dekadat e shtypjes sistematike kundër zezakëve. Ajo që është ndoshta më e keqja është se ata kanë arritur të depërtojnë dhe të ndikojnë në levat e qeverisë së Afrikës së Jugut dhe partisë në pushtet, duke përfshirë një anëtar të familjes Mandela, për të përsëritur pikat e tyre të bisedës dhe për të bërë ofertën e tyre. Qëllimi i tyre është që shteti hebre të shihet si një e keqe universale dhe një shtet i pabesë, i cili duhet të zhduket përmes luftës politike dhe ekonomike duke përdorur mjetet më të mira të mashtrimit dhe propagandës masive. Është e vetëkuptueshme se Izraeli është gjithçka që BDS pretendon se nuk është: një fener dhe dritë ndriçuese e demokracisë, me arabët dhe pakicat të përfaqësuara mirë në parlamentin e tij dhe shoqërinë civile. Izraeli ofron politika afirmative të veprimit, mundësi të jashtëzakonshme (duke përfshirë të drejtën për të votuar) për gratë arabo-izraelite që nuk janë të disponueshme askund tjetër në Lindjen e Mesme dhe korrigjim për diskriminimin aty ku ndodh. Kjo nuk do të thotë për dekada përpjekje për paqe me palestinezët. Nëse Izraeli ishte në gjendje të bënte paqe me Egjiptin, Jordaninë, dhe tani edhe Marokun, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Bahreinin, atëherë ndoshta nuk është ai që duhet fajësuar për mungesën e një zgjidhjeje me palestinezët. Por faktet nuk duhet të pengojnë gënjeshtrën e madhe që urrejtësit kanë mësuar ta përsërisin në çdo rast. Në Afrikën e Jugut, politikanë të papërgjegjshëm, media dhe organizata të shoqërisë civile kanë mësuar të shfrytëzojnë konfliktin palestinezo-izraelit në mbështetje të agjendave të tyre të brendshme, duke nxitur ndarjen dhe urrejtjen mes afrikano-jugorëve. Ata kanë shumë për t'u përgjigjur. Hipokrizia e tyre është e verbër dhe e heshtur ndaj pothuajse të gjitha shkeljeve të rënda të të drejtave të njeriut në mbarë botën, duke përfshirë keqtrajtimin e palestinezëve në duart e Sirisë, Jordanisë dhe Libanit, dhe muslimanëve në Kinë dhe Mianmar, e lëre më mizoritë në pragun tonë kontinental. Por ata nuk mund të fshehin paragjykimet e tyre të dukshme kundër shtetit hebre. Komunitetet pro-izraelite në Afrikën e Jugut, qofshin hebrenj, të krishterë apo laikë, etiketohen si "kriminelë lufte", të turpëruara nga viktimat, trajtohen me përbuzje dhe ngacmohen në internet. Bizneset hebreje, të paktën ato që perceptohen si pronë e çifutëve, janë në shënjestër të bojkotit. Urrejtja është derdhur në vendin e punës dhe në universitete dhe një konflikt i huaj ka thyer xhamin e kombit tonë ylber. Në fund të fundit, qeveria e Afrikës së Jugut do të mbahet përgjegjëse për çdo rritje të antisemitizmit në vendin tonë, krahas atyre grupeve të pamatur që e nxisin atë. Historia tregon se tani nuk është koha të rrimë duarkryq dhe të gjithë njerëzit e arsyeshëm të Afrikës së Jugut duhet të bëjnë gjithçka që është e nevojshme për të ndaluar përhapjen e urrejtjes dhe paragjykimit. Siç tha Elie Wiesel, “Në historinë hebraike, nuk ka rastësi”.