GJETJE E PAPRITUR: U SHFAQ PESHKU MË I VJETËR I ZHDUKUR PËR MË SHUMË SE 70 MILIONË VJET MË PARË.

Uashington, Amerikë | Shkencëtarët bënë një zbulim të pabesueshëm në thellësitë e oqeanit, duke tërhequr vëmendjen mbarëbotërore.

Përpara vitit 1938, ekspertët flisnin për coelacanth si një shembull klasik të një peshku të zhdukur që daton më shumë se 400 milion vjet më parë.

Studiuesit arritën në përfundimin se ai ishte zhdukur 65 deri në 70 milionë vjet më parë.

Ky rast u rrëzua kur një punonjës 32-vjeçar i muzeut në Londrën Lindore, Afrika e Jugut, ekzaminoi një ekzemplar të çuditshëm të sjellë nga një peshkatar vendas pranë lumit Çalumna (Chalumna). Peshku kundërshtoi çdo klasifikim ekzistues që njihte.

Menjëherë më pas, ai kontaktoi profesorin Xheims Leonard Brierli Smith (James Leonard Brierley Smith) nga Universiteti i Rodosit për këshilla. Ai konfirmoi se peshku ishte me të vërtetë një coelacanth i gjallë.

Në sytë e shumë shkencëtarëve, rikuperimi i coelacanth e vendosi atë në atë që quhet taksonomia e Lazarit. Termi i referohet krijesave që zhduken dhe më pas rishfaqen pa paralajmërim.

Pas kësaj ngjarje, kaloi më shumë se një dekadë para se të shfaqej një tjetër coleocanthus. Në vitin 1952, dy peshkatarë në Ishujt Komoro kapën aksidentalisht ekzemplarin e dytë, duke ngjallur një interes të ri midis studiuesve detarë.

Një tjetër zbulim pasoi në vitet 1990, kur ekspertët identifikuan një specie të dytë rreth arkipelagut indonezian.

Këto ekzemplarë quhen coelacanth i Oqeanit Indian Perëndimor (Latimeria chalumnae) dhe coelacanth indonezian (Latimeria menadoensis).

Karakteristikat unike natyrore: Ky peshk shquhet për luspat e tij gjoksore, të cilat, duket se janë një lidhje e hershme me vertebrorët. Këto luspa lëvizin në një model të sinkronizuar, duke i lejuar peshqit të lundrojnë në terrenin nënujor.

Ndryshe nga shumë peshq të tjerë, ai mban gjithashtu një menteshë të pazakontë në kafkën e tij, e cila, dikur ishte objekt spekulimesh se si mund të kafshonte apo përpunonte ushqimin.

Ngjyrosja e tij shpesh përzihet me mjedisin shkëmbor ku banon, duke ofruar një masë kamuflimi në mjediset e detit të thellë.

Habitati ofron strehë të përshtatshme nga grabitqarët, ndërsa metabolizmi i ulët i specieve e ndihmon atë të mbijetojë me më pak burime.

Shkencëtarët vërejnë se ai qëndron në skutat e shpellave të lavës gjatë ditës, një qasje që ndoshta e mbron atë nga rreziqet në ujërat e hapura.

Lidhjet stërgjyshore me krijesat e tokës: Studiuesit e klasifikojnë koleokantusin në grupin Sarcopterygii, ose peshqit me fije lobe, i cili përfshin peshkun e mushkërive dhe paraardhësit e hershëm të amfibëve, zvarranikëve dhe gjitarëve.

Karakteristikat e përbashkëta të skeletit, të tilla si kockat e forta të krahëve, tregojnë një marrëdhënie më të ngushtë me organizmat që janë përshtatur për jetën në tokë.

Kjo lidhje është interesante sepse tregon se si disa veçori ujore mund të pasqyrojnë strukturat e gjetura më vonë në krijesat që enden në tokat e thata.

Disa studime sugjerojnë se organi i rrumbullakët i pterosaurit, i vendosur në feçkën e tij, mund të perceptojë sinjale elektrike nga gjahu.

Ky përshtatje të kujton strategjitë që janë vërejtur në peshq të tjerë me fije lobe, duke sugjeruar një lidhje midis specieve moderne dhe atyre që arritën në bregdet miliona vjet më parë.

Vëzhguesit vërejnë se kjo aftësi e fshehur thekson se si një dizajn i lashtë mund të mbetet efektiv.

Studimi i plotë është botuar në revistën “Scientific Reports”.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit