HEZBOLLAHU + HUTHITË + MILICITË: PLEJADA E FORCAVE NË DUART E IRANIT.

Nga z. Lorenzo Vita.

Romë, Itali | Tensioni që ka pushtuar të gjithë Lindjen e Mesme, dhe që ka si epiqendër Rripin e Gazës, përfshin kryesisht Iranin, i cili, indirekt është protagonist në fronte të ndryshme.

Që nga fillimi i konfliktit në Gaza, Republika Islamike ka mbështetur plotësisht kauzën e Hamasit, pavarësisht dallimeve ideologjike dhe fetare midis thelbit të saj shiit, dhe organizatës palestineze, me bazë sunite.

Por, përtej kufijve të Izraelit, dhe enklavës palestineze, grupi i forcave të lidhura me Iranin në të gjithë rajonin, ka nisur një sërë konfrontimesh me forcat perëndimore dhe izraelite, që kanë treguar rrjetin e aleancave, dhe partneriteteve të Teheranit, në shumë vende të zonës.

Një galaktikë që përbën një sistem të aftë për të rrezikuar jo vetëm sigurinë e Izraelit, por, edhe stabilitetin e rajonit, forcat perëndimore (veçanërisht SHBA) paraqesin “çizme në terren” në Lindjen e Mesme, por edhe vetë ekonominë globale.

Roli kryesor në javët e fundit është marrë nga Huthitë, milicia pro-iraniane që lëshon drone dhe raketa nga Jemeni, që synojnë anijet tregtare, që lundrojnë drejt Izraelit përmes Detit të Kuq.

Nga Sanaa, forca jemenase ia ka dalë të imponohet në skenën ndërkombëtare, pavarësisht viteve të harresës për konfliktin që ka gjakosur vendin: një front dramatik dhe i harruar i atij harku gjigant të krizës që filloi me Pranverën Arabe.

25 sulmet që nga nëntori, të raportuara nga Komanda Qendrore e Shteteve të Bashkuara (Centcom) konfirmojnë rëndësinë strategjike të forcave Huthi, si vendimi i shumë kompanive të anijeve, për të ndërprerë rrugët për në ngushticën Bab el-Mandeb, ndërkohë që raketat dhe raketat vazhdojnë të bien, ose për të lëvizur varka të vogla të drejtuara kundër ngarkesave, ose drejt portit të Eilat.

Më në veri, Hezbollahu po ngre zërin më lartë, në ekuilibrin e Lindjes së Mesme, dhe afër kufijve izraelitë.

Partia milicie e Hassan Nasrallah-ut, e cila, vazhdon të kërcënojë shtetin hebre, pa shkaktuar një përplasje të drejtpërdrejtë me Forcat Mbrojtëse të Izraelit, është përfshirë prej muajsh në një konfrontim të tensionuar me forcat izraelite, dhe pikërisht për këtë arsye, si Uashingtoni ashtu edhe Bejruti, ushtrojnë presion ndaj organizatës shiite, për të ndaluar çdo hipotezë të përshkallëzimit ushtarak me Izraelin.

Hezbollahu ka humbur tashmë njëqind luftëtarë: por, pavarësisht sulmit të fundit kirurgjik, që goditi numrin dy të Hamasit, në një nga bastionet e Partisë së Zotit, në Bejrut, lëvizja libaneze nuk ka marrë dritën jeshile nga Teherani, për të kryer një sulm.

Irani e di se mund të mbështetet në një arsenal në kufijtë e Izraelit dhe në Mesdhe.

Por, ai gjithashtu e di se avantazhi, në këtë fazë, përfaqësohet pikërisht nga fakti se Hezbollahu përfaqëson një kërcënim strategjik për Izraelin.

Milicia është trajnuar dhe forcuar gjatë viteve të fundit. Lufta në Siri e ka lejuar Teheranin të ndërtojë një kanal lidhjeje të drejtpërdrejtë me Libanin, dhe vendi është kthyer në një terren testimi themelor, për të testuar forcën e aleancës shiite.

Për më tepër, Nasrallah-u ka qenë në gjendje të thurë rrjetin e tij të aleancave: siç tregohet edhe nga përdorimi i mundshëm i raketave kundër anijeve ruse nga lëvizja.

Nëse Siria, me aleatin e saj Bashar al Asad në krye të Damaskut, përfaqëson një shtyllë solide të të ashtuquajturës Gjysmëhënës Shiite, milicitë shiite në Irak tani po veprojnë si një shtyllë tjetër e sistemit të aleancës iraniane.

Tensioni, edhe në këtë cep të Lindjes së Mesme, ka qenë latent prej muajsh. Që nga fillimi i luftës në Gaza, fraksionet e armatosura irakiane të lidhura me Iranin, kanë goditur ose tentuar të godasin, bazat amerikane të pranishme në territorin irakian, ose përtej kufirit sirian.

Dhe ditët e fundit, sulmi amerikan në Bagdad, i cili, vrau një udhëheqës të njërës prej këtyre milicive, Abu Taqwa Al-Saidi, zëvendës komandant i lëvizjes Al Nujaba, ka marrë një rëndësi të veçantë.

Milicitë e Irakut njoftuan përgjigje të menjëhershme ndaj sulmit të urdhëruar nga Uashingtoni, dhe kishte raporte për dronë që u gjuajtën në një kamp trajnimi pranë bazës Al-Tanf, në kufirin midis Irakut, Sirisë, dhe Jordanisë, dhe fushës së naftës al-Tanf - Omar.

Sulmet më të fundit nga Shtetet e Bashkuara dhe Izraeli (pak a shumë të pretenduara) e kanë bërë të qartë se të dy fuqitë kanë filluar të reagojnë në një mënyrë më kirurgjikale dhe vdekjeprurëse ndaj të ashtuquajturit “Boshti i Rezistencës”.

Bombardimi në Bagdad, vrasja e Saleh el Arourit në Bejrut, dhe më parë, vrasja e Mousavi-t, sërish në një sulm, në Siri kanë konfirmuar aftësinë e inteligjencës izraelite dhe amerikane, për të identifikuar dhe goditur kudo, dhe në çdo moment.

Dhe presioni mbi Huthitëpo rritet gjithashtu ndjeshëm, pavarësisht nga shumë vështirësi në ngritjen e Prosperity Guardian.

Një shenjë se nuk është e lehtë për aleancën shiite të ruajë këtë ekuilibër, duke rrezikuar ta ngrejë stekën shumë lart.

Por, është gjithashtu një tregues sesi Irani ka arritur gjatë viteve të konsolidojë një sistem forcash, jo vetëm besnike ndaj Republikës Islamike, por, edhe të ketë një ndikim të rëndësishëm, në stabilitetin e kuadratit të Lindjes së Mesme.

Një kërcënim i vazhdueshëm e i aftë për të ndezur të gjithë rajonin, duke ushtruar presion si mbi shtetin hebre, ashtu edhe mbi forcat amerikane.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit