I MBYLLUR BRENDA: KAMPET E IZOLIMIT NË EVROPËN E SHEKULLIT TË 21-të.

Nga z. Daniele Molteni.

Romë, Itali | Për vite, Altreconomia ka treguar historitë dhe rreziqet e përjetuara nga migrantët, shpesh të mitur të pashoqëruar, të cilët, mbërrijnë në Evropë nëpërmjet rrugëve tokësore dhe detare dhe shpesh refuzohen.

Në librin “I mbyllur brenda - Kampet e izolimit në Evropën e shekullit të 21-të”, kësaj vepre të rëndësishme i shtohet një botim, i redaktuar nga rrjeti RiVolti ai Balcani, i përbërë nga ese dhe hetime që dokumentojnë dhe hedhin dritë specifike mbi realitetin e rrugëve migratore në Ballkan, mbi mekanizmat e izolimit dhe trajtimi çnjerëzor që u është bërë mijëra njerëzve që vuajnë shkeljet e të drejtave të tyre themelore të njeriut dhe të cilëve nuk u garantohet dinjiteti njerëzor.

Përmes analizës sasiore dhe cilësore të menaxhimit të dështuar disiplinor dhe të kontrollit të njerëzve që kalojnë tranzit nga një vend në tjetrin - Turqia, Greqia, Maqedonia e Veriut, Serbia, Bosnja, Bjellorusia, Polonia, Lituania, Letonia, Italia dhe më gjerë - libri rindërton skeletin e një sistemi që përpiqet të refuzojë dhe izolojë punëtorët tranzit që vijnë kryesisht nga i ashtuquajturi Jugu global.

Një sistem që synon t'i përjashtojë ata nga “Fortesa e Evropës” duke i mbyllur në kampe izolimi, shpesh në kushtet e higjienës së keqe, mungesës së ushqimit dhe mungesës së mbështetjes psikologjike.

Pjesa e parë e vëllimit kthen kuadrin ligjor dhe sistematik të kësaj qasjeje dhe fushat e përgatitura për ta zbatuar atë, duke analizuar brenda, d.m.th. kushtet e brendshme të qendrave të paraburgimit dhe izolimit, dhe jashtë, d.m.th. ligji i azilit i cili çon në përgatitjen e këtij lloj izolimi përtej kufijve të Bashkimit Evropian, jo më pak nëpërmjet mjeteve të refuzimeve dhe shpeshherë ripranimeve jolegjitime informale.

Në parathënien e z. Livio Pepino, ish-magjistrat dhe president i Gjyqësorit Demokratik dhe president aktual i Volere la Luna, nënvizohet marrëveshja që bashkon shtetet e Bashkimit Evropian: “Mallrat mund të qarkullojnë, madje edhe më shumë do të mund të qarkullojnë. …, por ajo që është e vlefshme për to nuk vlen për njerëzit” (f. 11).

Pasojat dramatike janë se kufiri midis “neve” dhe “atyre” prodhon dhunë dhe indiferencë, duke bërë të dukshme inkoherencën e një kontinenti me raca të përziera që ka harruar historinë e tij të pasur me ndikime kulturore dhe migrime.

Menaxhimi është ai i emergjencës së vazhdueshme dhe i retorikës së frikës, që justifikon gjithnjë e më shumë sigurinë dhe normat e dhunshme të cilësuara si të nevojshme për sigurinë tonë.

Rezultati është një nivel i dyfishtë i shtetësisë, i cili, madje parashikon ndalimin pa krim në kampet e izolimit për të burgosur dhe disiplinuar trupat e të kolonizuarve dhe për t'i përjashtuar ata nga rendi i kolonizatorëve. (f. 16).

Vendet që janë pjesë e një makine paraburgimi të bazuar në zona definitivisht të përkohshme që prodhojnë një dimension pezullimi (f. 39) të të drejtave themelore të të burgosurve atje.

Siç nënvizohet nga z. Xhanfranko Skiavone (Gianfranco Schiavone), president i Konsorciumit Italian të Solidaritetit dhe ish-Zëvendëspresident i Shoqatës për Studime Ligjore mbi Emigracionin, këto vende janë hapësira të kufizuara që kanë për qëllim të kufizojnë masa të konsiderueshme të qenieve njerëzore të degraduara në jo-persona, për të cilat, duhet të kujdeset për qëllimin e vetëm për të parandaluar, të paktën pjesërisht, që ato të arrijnë në territorin e atyre shteteve që nuk synojnë, si në aspektin ligjor ashtu edhe në atë material, të marrin përgjegjësinë për to. (fq. 41).

Ato janë jo-vende për jo-njerëzit, ku koha ndalon dhe ku qasja e kampit të përqendrimit duket evidente, duke përfaqësuar një zgjedhje paradoksale më të kushtueshme për komunitetin në aspektin ekonomik - si dhe njerëzor - në krahasim me një menaxhim të bazuar në respekt për lirinë dhe dinjitetin njerëzor.

Sipas z. Skiavone (Schiavone), në fakt, gjendja e degradimit që karakterizon jetën në këto kampe nuk varet nga mungesa e fondeve të injektuara nga komuniteti ndërkombëtar dhe as kampet nuk janë projektuar dhe ngritur sepse menaxhimi i tyre është më i lirë se pritja e zbatuar në shtëpi të banimit civil me standarde adekuate dhe në kushte lirie.

Përkundrazi, menaxhimi i kampeve të izolimit është shumë i kushtueshëm dhe përqendron fuqinë ekonomike dhe vendimmarrëse në duart e disa subjekteve të mëdha, të cilat, mund të përdorin bashkëpunimet me subjektet private dhe operatorët ekonomikë që operojnë në zonën nga e cila blejnë shërbime. (f. 45).

Është një sistem i bazuar në logjikën e përhapur tashmë të përmendur të menaxhimit emergjent të fenomeneve - pandemitë, luftërat, krizat klimatike dhe migrimet - që është pjesë e një frustrimi sigurie që prek demokracitë liberale, të cilat, siç pretendon z. Alesandro Kolombo (Alessandro Colombo), janë të prirura të mos për ta konsideruar sigurinë më shumë si një dialektikë veprim-reagimi ndërmjet subjekteve.

“Përveç çlirimit nga rënia objektive, siguria është emancipuar në mënyrë më të fshehtë nga karakteri i saj relacional”, nënvizon z. Kolombo.

Pasoja, si brenda dhe jashtë vendit, është mosnjohja se shumë nga aktorët e tjerë (palestinezët të ekspozuar ndaj inkursioneve periodike ushtarake izraelite, irakianët dhe afganët që iu nënshtruan njëzet vjet bombardimeve amerikane, Irani iu nënshtrua për tridhjetë vjet strategjisë strategjike të kërcënimit të Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit) kanë arsye edhe më të ngutshme për t'u ndjerë të pasigurt.

Nëse në listën e aktorëve të tjerë të përshkruar nga z. Kolombo i shtojmë edhe personat migrantë, arsyetimi vazhdon të qëndrojë në evidentimin e miopisë institucionale ndaj kushteve të pasigurisë së të tjerëve.

Pjesa e dytë e Closed Inside analizon në detaje politikat e migrimit dhe izolimit të miratuara nga vendet e ekzaminuara, të cilat, shpesh veprojnë si një mburojë evropiane, si Greqia, e cila, është kthyer në një laborator për padukshmërinë e njerëzve emigrantë në zona të largëta, në mënyrë që përbëjnë një problem politik.

Krahas nënvizimit të ngjashmërive në strategjitë e shteteve, ajo që del në pah këtu janë praktikat e atyre vendeve që aspirojnë të bëhen anëtarë të Bashkimit Evropian dhe për rrjedhojë e gjejnë veten në varësi të tij në menaxhimin e disa çështjeve politike, duke kryer funksionin të bllokimit, refuzimit, kufizimit dhe përjashtimit të emigrantëve jashtë portave të Brukselit.

Me zgjerimin e zonës Shengen dhe forcimin e politikave të sigurisë dhe të jashtme, të nxitura nga reforma e Sistemit të Përbashkët Evropian të Azilit (CEAS) dhe Planit të Veprimit të Bashkimit Evropian për Ballkanin Perëndimor, ndër të tjera bëhet më shumë, ku përdorimi i procedurave kufitare është i shpeshtë, ku vendet e Ballkanit janë shndërruar në një zonë tampon midis Evropës dhe pjesës tjetër të botës.

Rezultati është përkeqësimi i kushteve të jetesës së njerëzve, faji i vetëm i të cilëve është shpesh mungesa e dokumenteve adekuate - ose mungesa e tyre fare - për t'u konsideruar të denjë për vëmendje nga një burokraci çnjerëzore.

Një kusht që e bën akoma më të rrezikshëm dhe më të dëshpëruar udhëtimin drejt Evropës, nëpër vende si Serbia të përkushtuara ndaj paraburgimit (f. 225), apo Bosnja ku edhe vetë punëtorët humanitarë jetojnë në vende të padinjta (fq. 240).

Një udhëtim që për botën më të pasur, mbajtës të pasaportave të duhura, është diçka e lehtë dhe e arritshme.

Një nga rastet më të fundit të diskutuara në libër është ai i Shqipërisë, e cila, muajt e fundit është kthyer në një kufi të ri për menaxhimin e flukseve migratore drejt Europës, falë marrëveshjes me Italinë për zhvendosjen - që sipas disave është më e konfigurueshme si deportim - i emigrantëve në pikën e nxehtë të portit të Shëngjinit dhe në qendrat e paraburgimit të Gjadrit.

Një shembull tjetër i qartë i eksternalizimit të kufijve, realizueshmëria e të cilit nuk është ende evidente, që ngre shqetësime serioze si për kushtet e ndalimit të emigrantëve, ashtu edhe për kostot dhe pasojat afatgjata, me Shqipërinë që rrezikon të kthehet në një burg të hapur për palë të treta, të financuara nga burime të mëdha që vijnë nga taksapaguesit italianë.

Ajo që e bën Ballkanin një lloj laboratori kontraktimi dhe refuzimi, siç theksojnë z. Matteo Astuti dhe znj. Katerina (Caterina) Bove, është përfshirja e Agjencisë Evropiane të Rojës Kufitare dhe Bregdetare (Frontex), e cila, është bërë një lojtar kyç në zbatimin e politikave të kontraktimit në Shqipëri, Mal të Zi, Serbi dhe Maqedoninë e Veriut, të cilat, ishin vendet e para të treta që nënshkruan të ashtuquajturat marrëveshje të statusit me agjencinë në mënyrë që të marrin mbështetje në zbatimin e politikave të kufizimit dhe frenimit të lëvizshmërisë së njerëzve” (f. 67).

Tema e agjencive dhe organizatave joqeveritare trajtohet në libër veçanërisht në dy profilet e redaktuar nga z. Luka (Luca) Rondi (f. 127), por është theksuar edhe nga z. Xhanfranko Skiavone (Gianfranco Schiavone).

Megjithatë, Frontex-i nuk është i vetmi aktor i akuzuar nga shoqëria civile, sepse Organizata Ndërkombëtare për Migracionin (IOM) dhe Komisioneri i Lartë i Kombeve të Bashkuara për Refugjatët (UNHCR) gjithashtu kritikohen shpesh për rolin e tyre bashkëpunues me qeveritë dhe politikat, të cilat, në vend të mbrojnë, kontribuojnë në vazhdimësinë e sistemit të izolimit dhe bllokadës.

Një kapitull i kushtohet veçanërisht Italisë dhe redaktuar nga drejtori i Altreconomia z. Duçio Façini (Duccio Facchini).

Këtu analiza fokusohet në një nga aspektet më të diskutueshme në lidhje me mbylljen dhe menaxhimin e migrantëve në vendin tonë.

Qendrat e Riatdhesimit (CPR), të cilësuara si pjesë përbërëse e një strategjie represive pas shpërbërjes së strukturave të pritjes.

Rasti tragjik i z. Ousmane Sylla, një i ri nga Guineja, i cili vrau veten në Ponte Galeria CPR në Romë, me të cilin hapet kapitulli, nxjerr në pah brutalitetin e këtij sistemi, të cilin avokati Mauricio Velio (Maurizio Veglio) e përcaktoi si një bishë me tentakula, të ndalimi i të huajve të mbyllur në Itali, një rit i vërtetë i ndarjes mbi baza etnike, i artikuluar në forma të shumta, kohë dhe vende të zgjatura që nuk mund të kapen më, siç janë bërë tani shumë. (fq. 261).

Një rrjet qendrash ndalimi dhe ligjesh represive të prodhuara nga një kulturë politike që i sheh migrantët si një kërcënim për t'u neutralizuar dhe jo si qenie njerëzore për t'u kujdesur.

Situata në Itali, ashtu si në pjesën tjetër të Evropës, rëndohet më tej nga reformat në vazhdim, të cilat, rrezikojnë të forcojnë këtë sistem kontrolli dhe shtypjeje, si në rastin e Paktit të Ri Evropian për Migracionin, të projektligjit 1660 - i cili prezanton një krim të ri, atë të pjesëmarrjes dhe organizimit të trazirave brenda CPR-ve dhe në qendrat e pritjes së emigrantëve - por edhe i ligjit 50/2023 i quajtur dekreti “Cutro”, një projekt për izolimin dhe ndalimin masiv të qytetarëve të vendeve të treta që sulmon drejtpërdrejt gjithashtu zinxhirin e mikpritjes, i çmontuar në favor të menaxhimit të militarizuar.

Closed Inside, zgjeruar nga një projekt dixhital i fundit i titulluar Closed Inside.

Nga lart e publikuar në faqen e internetit Altreconomia, ku është e mundur të shikoni pamjet ekskluzive satelitore të kampeve të izolimit, të realizuara nga PlaceMarks, nuk kufizohet në përshkrimin e dinamikës së së tashmes, por i vendos ato në një kontekst më të gjerë historik.

Sepse strategjitë aktuale politike migratore në një farë mënyre përfaqësojnë vazhdimin e një mentaliteti kolonialist me mjete të tjera, i cili, vazhdon në Evropë dhe manifestohet në standardin e dyfishtë të trajtimit të emigrantëve nga jugu global, si sirianë, afganë dhe nën -Saharianët, të cilët, shihen si kërcënime apo edhe armë hibride, dhe të tjerë, si ukrainasit, të mirëpritur në mënyrë virtuoze me aktivizimin e procedurave të posaçme (speciale).

Tejkalimi i këtij mentaliteti kolonial, i rrënjosur thellë jo vetëm midis politikanëve konservatorë, por shpesh edhe midis atyre që e konsiderojnë veten progresistë, është një nga sfidat më të mëdha për Evropën sot, sepse pamundësia për ta bërë këtë çon në atë që z. Livio Pepino përshkruan në parathënie si eklips i ligjit, një fenomen ku e drejta për të migruar, e parashikuar në nenin 13 të Deklaratës Universale të të Drejtave të Njeriut dhe në nenin 35 të Kushtetutës italiane, gradualisht gërryhet dhe shndërrohet në një koncesion arbitrar.

Përveç të qenit një kritikë sistematike e politikave evropiane, në nënvizimin se si mbyllja dhe refuzimi në kufij po bëhen praktika të institucionalizuara dhe një projekt politiko-rregullator çnjerëzor ku të drejtat themelore të njeriut janë kështjella rëre të pushtuara ciklikisht nga dallgët e detit të indiferencës, në në të cilat, lundrojnë vlerësimet cinike politiko-elektorale, “Mbyllur Brenda” është një thirrje për rolin e nevojshëm të shoqërisë civile që lufton për një Evropë më të hapur, transparente dhe mbështetëse, sepse çdo proces transformimi i të huajit në një armik, para kufizimit, e më pas, para ose pas, eliminimi ndodh gjithnjë gradualisht, duke i hequr në mënyrë progresive të drejtat dhe duke ndërtuar statuse të veçanta juridike.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit