ITALIANËT KUNDËR EUROPËS DHE PERËNDIMIT | SHUMICA DËRRMUESE E TYRE E KONSIDEROJNË EVROPËN SI NJË GUASKË TË ZBRAZËT; TË PADOBISHME OSE TË DËMSHME DHE TË DESTINUAR TË SHPËRBËHET.

Nga z. Marçelo Veneciani (Marcello Veneziani), filozof italian, shkrimtar.

Romë, Itali | Italianët janë të zhgënjyer me Evropën dhe Perëndimin. Shumica dërrmuese e tyre e konsiderojnë Evropën si një guaskë të zbrazët, të padobishme ose të dëmshme dhe të destinuar të shpërbëhet; ata nuk e njohin veten në vlerat e së kaluarës dhe e mbajnë Perëndimin përgjegjës për luftërat e vazhdueshme.

Kjo konfirmohet nga raporti i fundit i Censis, i cili, tregon një popullsi të pakënaqur anti-evropianësh dhe antiperëndimorë, të cilët, arrijnë 70 për qind.

Të dhënat regjistrojnë një fakt, por nuk shpjegojnë arsyet, pra si arrihet ky rezultat. Dhe këtu lind nevoja për një analizë të diferencuar dhe të arsyetuar.

Për shumë njerëz, Evropa është një këmishë e ngushtë, një superstrukturë pushtuese që dëmton popujt, kombet dhe identitetin e tyre dhe nuk i mbron ata.

Por të tjerë e akuzojnë Evropën për të kundërtën: ajo është ende e burgosur e kombeve dhe nacionalizmave, nuk është në gjendje të bëjë një hap përpara drejt sovranitetit evropian.

I njëjti boshllëk përsëritet në lidhje me Perëndimin. Nga njëra anë ka nga ata që akuzojnë Perëndimin se i vjen turp për veten, për rrënjët dhe traditat e tij dhe se nuk kujdeset për interesat e tij gjeopolitike.

Por përtej motivimit “perëndimor” - si Oriana Fallaçi (Fallaci), si të thuash - ka nga ata që e konsiderojnë Evropën të nënshtruar ndaj Shteteve të Bashkuara dhe perëndimorizmit luftarak.

Dhe nuk mungojnë kritikat humanitare, dikur bota e tretë, e cila, akuzon Perëndimin se i imponon botës modelet e veta, se është ende i lidhur me kolonializmin dhe supremacinë botërore dhe se nuk është përfshirës, duke filluar nga flukset migratore; të përçmimit të paqes, kontribuimit në degradimin e mjedisit dhe klimës dhe nënshtrimit të logjikës së fitimit kapitalist.

Një perspektivë që bashkon linjën e Bergoglios (Papës, red…) me format e ndryshme të pacifizmit dhe mikpritjes.

Me pak fjalë, italianët janë kryesisht kritikë ndaj Evropës dhe Perëndimit, por për arsye të ndryshme, nëse jo të kundërta. Shuma është mbresëlënëse, por është rezultat i pakicave divergjente.

Mattarella (presidenti italian, red…) në predikimet e tij ngulmon në përsëritjen e modelit të vjetër katoliko-progresiv të përafruar me fuqitë globale dhe beson se burimi i të gjitha të këqijave është nacionalizmi.

Realiteti i sotëm dhe perceptimi i përbashkët, megjithatë, thonë pikërisht të kundërtën: jemi përballur me humbjen e identitetit dhe sovranitetit politik, kombëtar dhe popullor, dhe me dominimin e imperializmave antikombëtarë, ndërsa islamizimi po përhapet në jug, i cili, gjithashtu mposht rezistencën kombëtare, siç ndodhi në Siri.

Diktaturat laike, në emër të modernizimit kombëtar dhe socialist, përmbysen, me favorin e Perëndimit, me përhapjen e vëllazërisë islame, sheriatit dhe xhihadit.

Partia Bath dikur lulëzoi, nën flamurin e një ringjalljeje socialiste që preku shumë vende arabe, nga Siria në Egjipt, nga Libani në Jordani, nga Libia në Irak dhe frymëzoi regjimet e Sadam Huseinit dhe Asadit, në të cilët bashkëjetonin rrëfime të ndryshme, sunitët dhe shiitët, por edhe koptët dhe të krishterët.

Referenca ideologjike e elitave arabe, që u formuan në Perëndim, ishte një sintezë e paprecedentë e Marksit, Niçes dhe Mazzinit.

Një lëvizje jo ateiste, por as konfesionale, pa synime ekspansionizmi fetar. Këto regjime autokratike dhe nacionaliste, së fundmi ai sirian, janë rrëmbyer nga armiqësia e Perëndimit dhe islamizmi radikal, kryesisht sunit, i cili ka zënë vendin e tyre, me bashkëpunimin vetëvrasës të Perëndimit.

Sot ne e gjejmë veten në prag të një lufte botërore për shkak të shtytjes konvergjente të fanatizmit islamik dhe supremacizmit amerikan (duke shpresuar se Trampi do të jetë në gjendje ta ndalojë atë).

Kjo shtytje mbështetet nga politika agresive e Izraelit për bombardimin e të gjitha vendeve përreth për qëllime mbrojtëse, si dhe masakrimin e palestinezëve.

Por le t'i kthehemi temës, duke i bërë vetes disa pyetje: a janë të përputhshme këto forma të disidencës ndaj Evropës dhe Perëndimit, a është e mundur dhe e dëshirueshme të gjendet një fill i përbashkët që i bashkon ato; apo anasjelltas, a është e mundur t'i rikthehemi besimit te Evropa dhe Perëndimi apo duhet t'i dorëzohemi kolapsit të të parës dhe rënies së të dytës?

Në nivelin e vlerave, ajo që është zhdukur është ideja e një përkatësie të përbashkët të një qytetërimi që duhet ruajtur.

Dhe elementi i parë i referencës unitare që është zhdukur është krishterimi, i cili nga ana tjetër, megjithatë, kuptohet ndryshe: si fe e besimit, e së shenjtës dhe e traditës ose si një fe e bamirësisë për njerëzimin, duke filluar nga mërgimtarët dhe më nevojtarët, gjithë rrugës shenjë e vëllazërisë universale.

Prandaj edhe këtu humbja e krishterimit ka të paktën dy lexime të ndryshme.

Zhdukja e atyre “matricave të mëdha unifikuese të vlerave të së shkuarës”, siç shkruan Censis, përkon me dekristianizimin e Evropës dhe Perëndimit.

Dhe këtu lind një pyetje tjetër: a do të jetë e mundur të rizbulohet qendra e Evropës dhe Perëndimit pa rizbuluar krishterimin?

Pyetje të mëdha për të cilat nuk mund të jepen përgjigje të shpejta. Por ku të filloni përsëri? Që në fillim dua të përgjigjem, pra duke iu kthyer temave themeluese.

Nuk mund të mendosh se një shoqëri mund të mbijetojë duke injoruar se nga vjen; dhe se mund të heqë dorë nga lidhjet e komunitetit që e kanë krijuar që nga origjina e tij; nuk mund të besohet se pa njohur trashëgimitë, traditat, kulturat, gjuhët, ritet, simbolet e përbashkëta, është e mundur të gjendet diçka.

Përgjigja e këtyre pyetjeve nuk mund t'i besohet individualizmit global, ne duhet të hapemi ndaj një fryme të re dhe të lashtë komunitare.

Gjithçka nuk mund të zgjidhet duke u mbështetur në fuqinë e teknologjisë, mjekësisë, ekonomisë dhe financave, ose më keq në aparatin ushtarak, farmaceutik dhe mediatik.

Ne duhet të rizbulojmë një bazë të përbashkët që u paraprin atyre fushave dhe që i jep kuptim dhe fat jetës, si dhe zgjatjen dhe përmirësimin e performancës së saj.

Zgjidhja për anti-evropianizmin dhe antiperëndimizmin qëndron në një kërcim në nivel, nga efektet te shkaqet dhe premisat, nga standardet e jetesës te motivet.

Terreni në të cilin mund të trajtohen këto alergji dhe të tentohen disa sinteza është i natyrës shpirtërore.

Ai sjell përsëri në lojë inteligjencën dhe energjinë, besimin dhe besimin; rifillimi i jetës në qarkun jetik të së shkuarës, së ardhmes, ideales dhe të shenjtës, përtej momentit, të tashmes, të dobishmes dhe individuales.

Akti i parë mbetet një rithemelim shpirtëror dhe komunitar; dhe madje të thuash se duket e pamundur. Vetëm atëherë do të jetë e mundur të vendoset nëse do të rivendoset Evropa dhe/ose Perëndimi ose nëse do të shkohet përtej njërës dhe/ose tjetrës.

Së pari pajisuni me një vizion që nuk është vetëm horizontal, por edhe vertikal, domethënë i aftë të shkojë në thellësi dhe lartësi; pastaj vjen pjesa tjetër. Pothuajse e pamundur por e nevojshme.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit