KOMUNIZMI JETON ME NJË EMËR TË RREMË.

Nga z. Marçelo Veneciani (Marcello Veneziani), filozof italian, shkrimtar.

Romë, Itali | Komunizmi jeton me një emër të rremë. Më 7 nëntor, njëqind vjet më parë, komunizmi erdhi në pushtet në Moskë.

Dhe historia e botës ndryshoi, për keq. Të gjithë prej ditësh kanë festuar revolucionin bolshevik, duke folur për klimën dhe ngjarjet e atyre ditëve, por askush nuk ka guxuar të bëjë një vlerësim historik të fryteve tragjike të atij Revolucioni.

Megjithatë, kostoja njerëzore e komunizmit tejkalon atë të çdo regjimi, lëvizjeje, ngjarjeje historike dhe madje edhe luftëra botërore.

Duke kujtuar marshimin në Romë disa ditë më parë, media shkoi deri në Shoah, i cili, historikisht ka pak të bëjë me Italinë fashiste në vitin 1922.

Duke folur për Revolucionin e Tetorit, megjithatë, ata vëzhguan heshtjen totale ndaj gulagëve, represionit, masakrave, regjimit totalitar dhe gjithë historisë që pasoi atë marrje të pushtetit.

Për këtë dhe për Tramontin e tjerë fola në Romë me Fausto Bertinottin, një komunist i papenduar, por një mendje e ndershme dhe e pasionuar. Ditët e fundit ka pasur dy pretendime të rëndësishme nostalgjike për revolucionin bolshevik.

Nga njëra anë, Mario Tronti, një teoricien i kthjellët i punëtorizmit, vlerësoi revolucionin leninist në Parlament, ndërsa kolegët e tij ishin marrë nga ligji zgjedhor dhe e shihnin atë si një marsian.

Shënimi i tij, kaq dukshëm i paakorduar, aq jashtë vendit dhe i kohës, ka fituar të paktën fisnikërinë e disfatës dhe vlerën e një dëshmie qartësisht të modës së vjetër.

Akoma më keq, duke sfiduar parodinë, bëri Marko Rico (Marco Rizzo), eksponent i komunizmit të fundit, i cili, marshoi drejt Moskës në një kopje virtuale të sulmit ndaj Pallatit të Dimrit për të nderuar kujtimin e revolucionit rus.

Ka diçka groteske, patetike por edhe të respektueshme në këto rrezatimet sovjetike të fundit në mes të nihilizmit global.

Edhe nëse është zbatimi i saktë i një maksime të famshme të Marksit, sipas së cilës, historia herën e parë paraqitet si një tragjedi dhe më pas përsëritet si një farsë.

Por si mund ta kujtojmë komunizmin sot, njëqind vjet pas lindjes së tij dhe pas rënies së tij, plus disa mbetje të mëdha si versioni kinez i komunizmit tekno-kapitalist? Përveç numrit tragjik të vdekjeve, cili është numri historik i tij?

Kur komunizmi vjen në pushtet dhe dështon në çdo pjesë të botës, ai bëhet një aparat policie dhe një regjim represiv, duke gjeneruar viktima dhe refugjatë kudo.

Kjo do të thotë se defekti nuk është në arritjet individuale apo tek arkitektët individualë, por është pikërisht në vetë thelbi i komunizmit.

Cila është atëherë e meta origjinale e komunizmit që e ka destinuar atë të prodhojë katastrofa dhe dështime mizore kudo? Është pretendimi për të ndryshuar natyrën njerëzore, botën, njerëzimin, për t'i sakrifikuar njeriun e vërtetë njeriut të ardhshëm që nuk do të vijë.

Është kontrasti radikal midis shoqërisë së papërsosur por reale në të cilën jetojmë dhe shoqërisë së përsosur të utopisë komuniste. Është heqja e botës reale për t'i lënë vend botës më të mirë dhe të ardhshme.

Pasi utopia dhe pritshmëria mesianike e revolucionit shpëtimtar mbaruan, mbeti një trashëgimi e komunizmit: pretendimi për të korrigjuar njerëzimin u bë politikisht korrekt.

Nga PC në PC, nga partia komuniste në politikisht korrekt. Ky është udhëtimi i kthimit të komunizmit, të cilit, i kushtova një pjesë të madhe të librit tim Sunsets, botuar muajin e kaluar.

Pas komunizmit doli ky kanun ideologjik dhe etik, ky kod progresiv hipokrizie që i përgjigjet një lufte të re klasore me aromë raciste; ne jemi gardianët, misionarët dhe bartësit e Korrektësisë Politike dhe kush nuk përputhet është jashtë modernitetit dhe demokracisë, progresit dhe kuvendit civil, meriton përbuzje dhe përjashtim.

Kushdo që nuk është pjesë e garës së ndritur të PC-së së re meriton turp, duhet të anulohet ose të demonizohet dhe nëse vjen në pushtet, qoftë edhe në mënyrë demokratike, duhet të gjykohet dhe pastaj të përzënë.

Kjo është trashëgimia kryesore e komunizmit, e luftës së klasave, e luftës përfundimtare midis botës më të mirë dhe botës reale.

Në korrektësinë politike bie në sy tema e mikpritjes. Proletariati i ri janë emigrantët, mirëpritja e tyre është misioni i komunizmit që vjen. Ose, nëse preferoni, katoliko-komunizëm.

Ne duhet të thyejmë çdo kufi, të eliminojmë çdo lidhje territoriale, të mos vendosim kufi për asnjë të drejtë apo dëshirë. Është e drejta për të pasur të drejta, të ndara nga të gjitha detyrat.

Regurgitimi i utopisë shkel realitetin, natyrën, lidhjet e komunitetit, përkatësinë e një qytetërimi, një kombi, një qyteti.

Komunizmi ka vdekur por trashëgimitë e tij janë shumë të rënda.Por ku konvergojnë sot shpresat e komunizmit, mitet e Gramshit, Berlinguerit dhe Çe Guevarës?

Ata konvergojnë në figurën e Papa Bergoglios, i parë si një lloj hakmarrësi i mëshirshëm i komunizmit, i Don Milanit që arriti në pap, i një kampioni të migrantëve, të të varfërve dhe si një çmitizues, në mos prishës i traditës katolike. Ai shihet si anti-Tramp, anti-Curia, ai është udhëheqës i OJQ-ve.

Simpatia e mbështetësve të korrektësisë politike dhe e veteranëve të komunizmit, si Eugenio Skalfari (Scalfari) ashtu edhe Bertinotti, konvergjon te Papa Bergoglio. Ateistët po por papistët... Kthesat befasuese të historisë.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit