KËTHEHUNI NË KISHË | EDHE PA SHKUAR NË MESHË.

Nga filozofi italian Marçelo Veneciani (Marcello Veneziani).

Romë, Itali | Sa kohë ka kaluar që kur keni shkuar në një kishë? Shumë kohë më parë, shumica e njerëzve do të përgjigjen. Pyes një të dielë në fund të korrikut, një nga ato të dielat verore të marra nga destinacione krejtësisht të ndryshme dhe qëllime krejtësisht të ndryshme.

Tani ka vetëm pak që shkojnë në kishë, dhe vetëm një pakicë e vogël merr pjesë në mesha, qoftë edhe në ditë festash.

Eshtë e panevojshme të përsërisim rruzaren e motivimeve: ateizmi praktik, sekularizimi galopant, indiferenca, apatia fetare, dyshimet dhe më pas nxitimi, shpërqendrimi, bota dhe pamja.

Dikush mund të vazhdojë, duke përsëritur gjëra të njohura, duke thyer dyert e hapura, dhe duke ndaluar dyert tashmë të mbyllura.

Në vend të kësaj, për një herë, le të përpiqemi të mendojmë ndryshe, të imagjinojmë ndryshe dhe ta përkthejmë atë në një mënyrë praktike, të papritur.

Dhe nëse do të shikonim ende kishën, edhe me të gjitha dyshimet, largësinë dhe jashtëzakonshmërinë, mosbesimin dhe antipatinë për priftërinjtë?

Unë them jo në meshë të dielën, jo me priftin, nuk kërkoj shumë; as nga kurioziteti turistik dhe estetik, si vizitorët që duan të shohin një vepër arti, një mozaik apo një altar.

Po sikur të ktheheshim një nga një, për të ripopulluar kishat e shkreta, për pauza të shkurtra, por jo sporadike për reflektim?

Sa pushime bëjmë gjatë ditës, për kafe në bar, për duhan, për rrjete sociale, për telefonata; pse të mos planifikoni një pushim pa objekt, në një vend që ju bën të mendoni?

Nuk është një propozim i turpshëm, nuk dëshiroj të përdhos dhe as pretendoj të konvertoj; doni të hapni mendjen tuaj?

Le ta konsiderojmë për një herë kishën jo vetëm si Shtëpinë e Zotit, apo si vendin e shenjtë dhe amnor për të cilin flasin Papa, priftërinjtë, katekezët. Sa e shenjtë do të ishte.

Por si një vend meditimi, i strehuar nga zhurma dhe konsumi, i qetë dhe i heshtur, në të cilin mund të heshtë edhe telefoni inteligjent, pa ekrane, pa konsum e pa reklamë.

Një vend freskimi për mendjen dhe shpirtin, i ndërprerjes së rrjedhës së përkohshme, i ndarjes nga rrjedha profane e botës dhe e njerëzve (në fund të fundit, e shenjta, si tempulli, nënkupton atë që është e ndarë).

Një vend për t'u përqëndruar, për të bërë pyetje dhe për të dhënë përgjigje, duke shmangur psikoanalistin ose drogën. Dhe të ndihesh i zhytur në një atmosferë të pazakontë, të ngjyrosur me mister dhe largësi.

Një vend që ka një histori të gjatë, në të cilin hidhen mëritë, ku të përsëritet se urrejtja dhemb, mbi të gjitha për ata që urrejnë. Dhe detyrojeni veten për qetësi.

Është çmenduri të imagjinosh që gjatë ditës, në qendër, në mes të negotia mundi, të gdhendim një copëz të shkurtër të vetmisë së mendimit, të një vizioni të qetë, të një kërcimi në kohë, nuk do ta bëj. themi në përjetësi, por në një kohë tjetër, apo më mirë në një skanim tjetër të kohës, një drejtim tjetër?

A mendoni se një pushim i tillë nuk është i mirë për ju? Mendoni se nuk e pastron mendjen, dhe nuk ndihmon në kontrollin e pasioneve, zemërimit, urrejtjes, ankthit?

Ndoshta famullitari nuk do të jetë i lumtur dhe as Papa, që mund t’i bëhet një “përdorim” laik, jokonfesional, jo i devotshëm i Shtëpisë së Zotit, pa kaluar me ndërmjetësimin e tyre.

Po, kjo është mënyra e duhur, por për një popull të pangopur dhe refraktar, që qëndron larg kishave, dhe shikon në drejtimin e kundërt, do të ishte tashmë një gjë e mrekullueshme të zgjoje një vëmendje të pazakontë për një mënyrë tjetër të të parit.

Por atëherë ajo është shumë e ndryshme nga përdorimet profane të Kishës, reduktuar në rastin më të mirë në një strehë, mensë dhe kamp për të pastrehët, dhe në rastin më të keq, në një sallë konferencash, ngjarjesh muzikore, bujtinash apo edhe restorantesh, dikur e dekonkretuar, sepse tani është e shkretë që e shkretë?

Nëse është ndryshe, është për mirë. A mendoni se ky nuk është një përdorim i duhur fetar i kishës, për të ndihmuar burrat të gjejnë brendësinë e tyre, një marrëdhënie të thellë me botën përreth, me të tjerët, respekt për heshtjen, qetësinë, meditimin, vëmendjen dhe lutjen?

Nuk është besim apo rit, Eukaristi apo liturgji; nëse ndonjë gjë, në sytë e një besimtari apo një prifti, mund të jetë ajo që i paraprin, përgatit terrenin e favorshëm për ta. Ende më mirë se asgjë.

Do të ishte mirë të shihje kishat të ringjalleshin, të hapeshin për udhëtarët e zënë, që kërkojnë dhe ndoshta rizbulojnë kuptimin, misterin dhe respektin për jetën. Për të reduktuar atë që kushton shumë jashtë, por vlen pak, për të pastruar veten nga inati dhe tërbimi.

Sigurisht, besimtari do të thotë se dikush shkon në kishë për të takuar Zotin, për ta adhuruar dhe për të nderuar shenjtorët, për t'u lutur, për të marrë pjesë në meshë, për të rrëfyer dhe për të marrë kungimin, ose për t'u pagëzuar, konfirmuar, martuar dhe bekuar të ndjerin.

Por nuk do të ishte e pahijshme apo e parëndësishme ta konceptonim kishën si një vend për të marrë frymë me mendje dhe zemër, për t'u detoksikuar nga jeta profane, për të qenë më realë, më të hapur ndaj kuptimit të jetës.

Si një vend për të ndjerë pas një kohe të gjatë atë përkëdhelje që dikur e quanim shpirtërore. Ne jemi analfabetë shpirtërorë, na duhet një nisje e parë, elementare.

Atëherë, kush e di, shija e lutjes, e pjesëmarrjes në një ritual, e pjesëmarrjes në një famulli, e të folurit me priftin ose me besimtarët mund të lindë aty për aty.

Por nuk mendoj se ky duhet të jetë rezultati i pashmangshëm. Tashmë është mirë ashtu. Është mirë për ata që hyjnë, është mirë për ata që shohin të hyjnë, është mirë për ata që qëndrojnë brenda, për vetë Kishën, që kthehet e gjallë, jo e balsamosur, e tashmë dhe jo e kaluar, ku nuk janë adhurimi dhe përkushtimi i shtirë, por ku njeriu është më i paarmatosur dhe i vërtetë.

Ndoshta vetëm për të kaluar një çerek ore të së vërtetës, në vend të çerek ore të famshme, dhe të dhimbshme të famës.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox