MËSUES TË KËQINJ DHE MËSUES TË TMERRSHËM.

Nga Marçelo Veneciani (Marcello Veneziani), filozof italian.

Romë, Itali | Sapo përmendët mësuesit e këqij emri i parë që ju erdhi në mendje ishte Toni Negri.

Ai ishte mësuesi i keq par excellence dhe sipas definicionit. Por a është vërtet kështu?

Jo, nuk kam ndërmend ta shpengoj profesorin paduan pas vdekjes dhe të rivlerësoj radikalizmin e tij jorealist revolucionar, utopinë e tij fatkeqe. Por, unë kam një tufë kundërshtimesh për atë emërtim të lehtë e të nxituar.

Si fillim, Negri pati pak ndikim tek ata që ndoqën rrugën e luftës së armatosur dhe dhunës radikale.

Për master kishte pak studentë. Mësuesit e vërtetë të këqij të studentëve të këqij militantë dhe terroristë quheshin Marks dhe Lenin, dhe për disa Mao, Ho-chi-min dhe Che Guevara.

Negri ishte maksimumi një nga ndërmjetësit teorikë me dy të parët; origjinaliteti i tij teorik ishte hibridizimi i kuadrit ideologjik marks-leninist me mendimin francez të Foucault, Deleuze dhe Guattari-t.

Nga ana tjetër Toni Negri ishte marksisti italian më i lexuar dhe më i përkthyer në botë, aq më tepër që ishte i arratisur.

Dhe studimet e tij do të jenë joreale dhe delirante nëse pretendojnë të përkthehen në praktikë, por nuk u mungon qartësia dhe thellësia teorike.

Mendoni gjithashtu për leximin e Spinozës, dhe më pas të Leopardit; rrënjësisht i kundërshtueshëm, për mendimin tim, por i dukshëm.

Veprat e tij, veçanërisht Perandoria dhe Shumësia, patën një sukses të jashtëzakonshëm editorial, dhe një dështim total teoriko-politik, sepse, këndvështrimi i tyre ishte saktësisht i kundërt: ai mendonte se turma, subjekti i ri global pas klasës punëtore dhe proletariatit, ajo do të përdorte mjetet dhe proceset e kapitalizmit global, për të përmbysur marshimin, dhe për të zhvilluar një revolucion komunist.

Në vend të kësaj, ndodhi pikërisht e kundërta: komunizmi i tij global, turma e tij dëshirore, mbeti tërësisht e përfshirë në kapitalizmin global, dhe makinat e tij dëshirore (siç i quan ato Deleuze).

Asgjë veç antagonizmit. Pas dështimit të punëtorizmit, në të cilin, fillimisht besonin Negri dhe Tronti, dhe shumë mendje të shkëlqyera të komunizmit, pra besimi në një subjekt revolucionar avangardë, që do të ndryshonte botën, Negri, e çoi komunizmin në një fazë tjetër të palavdishme: dështimin e turmave, iu dorëzua liberalizmit, dhe u integrua në aparatet e tij tekno-konsumeriste; në vend të tyre antagonizmi i sovranistëve ka pasur më shumë vitalitet dhe sukses, edhe nëse sovranizmi përfundon duke u zhytur, neutralizuar dhe pasterizuar në rrjetin e sistemit global kapitalist, dhe pajisjeve të tij teknologjike, ushtarake dhe të pushtetit.

Negri donte të shkatërronte të gjitha kompromiset midis shtetit të mirëqenies dhe shtetit liberal, ai hodhi poshtë kushtetutat dhe statutet e punëtorëve, por duke bërë këtë ai punoi për të hequr pengesat e fundit për dominimin përfundimtar të sistemit tekno-liberal, dhe turbo-kapitalist.

Edhe sabotimi i propozuar nga Toni Negri rezultoi joreal dhe i pasuksesshëm në planin politik, social dhe kryengritës.

Më kujtohet në ditët e trazirave në periferi të Parisit, Toni Negri që në rubrikat e gazetës fiat bën thirrje për dhunë dhe përdorim të armëve, natyrisht për të nxitur rezistencë.

Ne e dimë se si përfundoi; Kërcënimi i vetëm për krijimin, si në Paris ashtu edhe në vende të tjera, vjen vetëm nga rikthimi i fanatizmit islamik, sigurisht jo nga antagonizmi revolucionar à la Negri.

Toni Negri ishte një mësues i keq veçanërisht për ata që besonin se mund të bazonin një antagonizëm të ri marksist, dhe revolucionar, në teorinë e tij.

Në vend që të çojë në konflikt dhe alternativa, Negri ka çuar në katastrofë, dhe si pasojë në uniformitet.

Turmat e çrrënjosura janë kthyer në konsum, dhe interneti i ka zmadhuar vetmitë dhe hakmarrjen narcisiste më shumë se komunitetet dhe komunizmat antagoniste.

Kushdo që mbetet në terrenin e materializmit, dhe në horizontin thjesht instrumental, dhe ekonomik, në fund të fundit përvetësohet nga një materializëm më i fuqishëm dhe joshës: që është ajo që një filozof i ri njëzet e katër vjeçar me emrin Xhovani Xhentile (Giovanni Gentile) pretendonte tashmë në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë, në lidhje me marksizmin.

Dhe ai e tha këtë pa i ditur përfundimet e tij historike, përpara se komunizmi të bëhej revolucion, pushtet dhe regjim.

Por nëse i kthehemi të tashmes sonë, diskutimi për mësuesit e këqij merr një kthesë tjetër.

Nuk ka mjeshtër, madje as të këqij; më së shumti mjeshtër mësues dhe zyrtarë të Intolerancës, në shërbim të mendimit bosh dhe vizionit të verbër.

Nuk ka asnjë mësues të aftë të mësojë diçka, dhe të orientojë të menduarit drejt një perspektive vërtet divergjente, në krahasim me status quo-në.

Nëse ka, është në kufi, pa u vënë re, i fshehur, i pa pranuar, i pa njohur, në vijën kufitare, ose më mirë përtej vijës.

Në mungesë të një mendimi, intelektualët u shpërndanë, çdo horizont i pritjes u zhduk, mjeshtrit përfunduan së bashku me mësimet e tyre.

Ikën edhe mësuesit e këqij, të cilët, si engjëjt që rebelohen kundër rendit hyjnor, u bënë demonë, duke mësuar rrugën për në ferr si shpërblesë për të shtypurit.

Kush është mjeshtër? Jo vetëm ata që transmetojnë njohuri, por ata që bëhen një pikë referimi, një model për të marrë frymëzim, një far që jo vetëm shpreh një teori ose kryen kërkime, por ndriçon një shteg, tregon një shteg.

Maestro është dikush që të ndryshon jetën, ose të paktën mënyrën se si e shikon jetën. Ai që duke e lexuar, duke e dëgjuar, të transformon mënyrën e të menduarit, dhe të shikimit të gjërave.

Kush është sot në vend të mësuesve të këqij? Më së shumti ka influencues, manipulues dëshirash, që ndjekin valën e tendencave dhe modës; ka agjentë reklamash që përcjellin dëshirat për mallra, edhe duke hipur në modele ideologjike, dhe kanunet e përshkruara; Janë modelet më të mira të sistemit yjor, impresarët e komunikimit që nuk mësojnë, por joshin dhe konformojnë, duke vepruar sipas gjuhës, imagjinatës globale, dhe narcisizmit masiv individual.

Ndërsa ngecim në kangjella kundër toneve të zeza të së kaluarës, humbës dhe të humbur, ne hamë pandorat false-solidariste të Ferranjeve (Chiara Ferragni) të qarta.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit