NJË TREN PËR ASKUND | TË HUAJ NË SHTËPINË E TYRE.

Romë, Itali | Një mbrëmje tjetër mora një tren lokal midis Foxhias (Foggia) dhe Barit, isha në atdheun tim, duhej të arrija në vendlindjen time, mora trenin e fundit rajonal të mbrëmjes.

Nuk isha në klasin e parë, nuk lexoja Proust, nuk isha në mesin e lansquenetëve, siç kishte ndodhur me Alain Elkann dhe isha kurioz se kush ishte rreth meje.

Unë isha i vetmi plak në një tren plot me fëmijë, udhëtarë nga jeta e natës, i cili u shpërngul për të kaluar natën në vendet fqinje. Isha në një rrugë që dikur ishte e njohur për mua, por ndihesha si e huaj në shtëpinë time.

Jo, në tren nuk kishte të huaj, siç ndodh shpesh me vendasit. Më kujtohet një herë në një klub, isha i vetmi italian nga qytetarët jashtë BE-së, kryesisht me ngjyrë, me një shqetësim të madh, sepse isha edhe i vetmi me biletë. Megjithatë, këtë herë isha mes djemve nga qytetet e fëmijërisë sime dhe rinisë së hershme, megjithatë u ndjeva më i huaj se në raste të tjera.

I shikoja ata djem dhe veçanërisht ato vajza, ato bërtisnin në tufa që tundnin objektin e tyre të shenjtë, llambën e tyre të Aladinit, dhe totemin e tyre, telefonin inteligjent.

Ata e thërrisnin njëri-tjetrin vazhdimisht, fjala kyçe për të komunikuar ishte "Amò", dhe pyesja vazhdimisht se ku je, ku mund të shihemi. Ishte njësoj si të bisedonim mes navigatorëve që i tregonin njëri-tjetrit pozicionin.

Vajzat ishin të veshura, me të vërtetë të zhveshura, shumë të pushtuara, sikur të ishin kubiste apo diçka të tillë, me trupa joadekuat. Ishte dita e tyre e festës, e shtuna e fshatit të tyre, por në një epokë shumë të ndryshme nga ajo ku Leopardi rrëfeu animacionin e fshatit që i paraprin të dielës.

Prej paraardhësve të tyre ndoshta ato kishin vetëm të njëjtën ngjitje para festave, por në kohën kur të gjithë ndihen pak Ferragnez dhe pak yll rock.

Ato flisnin një gjuhë bazë me njëri-tjetrin, vendosnin fraza dhe sinkoponin idioma. Asnjëherë një fjali e plotë, vetëm një telefonatë ngacmuese për njëri-tjetrin, të ndërprerë nga disa selfie, ata i dërguan njëri-tjetrit pozicionet e tyre dhe u bënë gati të takoheshin dhe më pas të shtangur nga muzika, zhurma, disa pije, tymi dhe nuk e di se çfarë tjetër.

I pashë ata djem në fytyrë, ata ishin serialë, të këmbyeshëm, të gjithë thoshin të njëjtat gjëra, secili në kontakt me tufën e referencës.

Unë u përpoqa të gjeja në secilën prej tyre një ndryshim, një origjinë, diçka tjetër përveç tufës; por, ndoshta ishin sytë e mi që ishin të jashtëm, mosha ime tani e largët nga e tyre, por nuk njoha asgjë që i dallonte, që i bënte të vërtetë, nuk them të vërtetë.

Megjithatë ata flisnin vetëm për veten e tyre, pasqyronin veten në videot e tyre, e shihnin veten, një jetë të vazhdueshme mbi njëri-tjetrin pa më të voglin shqetësim se kush ishte pranë tyre, bashkë apo përballë.

E shkëputur.

Ndoshta është një fazë në jetën e tyre, atëherë ata do të ndryshojnë; ndoshta bashkë japin më të keqen, vetëm janë më të mirë. Por nuk kishte asgjë që sugjeronte në mënyrë të paqartë të ardhmen e tyre dhe të kaluarën e tyre të vogël, familjet e tyre, vendet e tyre, botën përreth; më së paku historisë, e lëre më mendimeve, jetës së brendshme, bindjeve.

Injoranca e tyre e tmerrshme, kozmike shkëlqeu; gjithçka, përveç përdorimit të smartfonit.

Edhe paraardhësit e tyre, i thashë vetes, ishin injorantë; por kjo ishte injoranca fshatare, arkaike dhe proletare, plot përulësi e lodhje, mjerim dhe habi; e tyre nuk është, është një injorancë me opinion dhe aksesor, jo për shkak të domosdoshmërisë, me një dëshirë të tepruar për të kënaqur dhe jetuar kënaqësinë në maksimum, të zhytur totalisht në moment.

Veç atëherë bie në humnerën e depresionit. I thashë vetes se të moshuarit ankohen gjithmonë dhe gjithmonë për të rinjtë, ata i shohin gjithmonë më keq se ata dhe gjyshërit e tyre.

Megjithatë, më besoni, ndjesia më e fortë në lidhje me ta ishte një çuditshmëri absolute, marsiane: asgjë e përbashkët përveç të qenit gjenerik të vdekshëm, dykëmbësh, të folur.

Nuk kishim më asgjë të përbashkët përveç celularëve. Për t'u ngushëlluar, kujtova ata djemtë e rrallë që kam njohur dhe që e përgënjeshtrojnë klishenë: janë reflektues, mendojnë, lexojnë, studiojnë seriozisht, dinë të dallojnë kohën për argëtim nga koha për dije, janë kureshtarë për jetën, ata e kuptojnë ekzistencën e botëve të tjera, dhe brezave të tjerë, të aftë për të nisur edhe një diskutim me ata që nuk i përkasin regjistrit të tyre.

Por kam një frikë të fortë se ata janë vërtet përjashtime. Dhe një mijë teste personale, dhe të njerëzve të tjerë konfirmojnë këtë përshtypje.

Një shok që mban mbledhje nëpër shkolla, tregoi se para një auditori prej treqind djemsh, i pyeti nëse lexonin gazeta, apo edhe libra, nëse shihnin ndonjë lajm, nëse dinin për disa personazhe, nuk them historian, ose të mëdhenjtë e së kaluarës, por të paktën të rëndësishme në epokën tonë.

Një në njëqind, dhe pastaj heshtje. Kanë humbur sheshin e fundit, videon, të gjithë e shohin filmin dhe serialin e tij në Netflix apo platforma ekuivalente, ndjekin idhullin e tyre, kanë jetë vetëm në rrjetet sociale.

Çdo gjë në një çelës politik e social, historik apo kulturor nuk i prek, nuk i prek, nuk ngjall interesin e tyre më të vogël.

Sigurisht, janë gjithmonë pakicat që ndjekin në mënyrë aktive realitetin ose kultivojnë një vizion të botës dhe e ndajnë atë me një popull, një lëvizje, një komunitet.

Në çdo rast nuk është “faji i tyre”, nëse janë të tillë. Është edhe faji ynë; në të vërtetë nuk bëhet fjalë për faj. Dhe pamundësia për të komunikuar me ta varet edhe nga ne.

Megjithatë, pyes veten: si do të jetë pas disa dekadash e gjithë bota që e ka ndërtuar veten me durim dhe mundim ndër shekuj, përmes përplasjeve, luftërave, sakrificave, besimit, dijes, punës, punës, punës?

Asgjë, Asgjë. A janë këta qytetarët, italianët e së nesërmes? A janë ata ndoshta të ndryshëm dhe më të rritur në vend se të huajt jashtë BE-së që zbarkojnë tek ne në lumenj?

Tabula rasa, zero absolute, postnjerëzorja arrihet edhe pa manipulim gjenetik, robotë zëvendësues, inteligjenca artificiale dhe monstra të prodhuara në laborator.

Ai tren i natës nuk të çoi nga një vend në tjetrin, të çoi vetëm natën.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox