REVOLTA E PRIGOZHINIT, BASTI I PUTINIT DHE ARTI RUS I DEZINFORMIMIT.

Nga z. Alberto Belleto, dhe Emanuel Pietrobon. Trazirat që u shënuan në Rusinë e fund qershorit nuk kanë përfunduar ende. Do të duhet kohë për të kuptuar se cilat janë (dhe do të jenë) pasojat e revoltës së 24 qershorit 2023, e vënë në jetë nga z. Jevgeni Prigozhin. Do të duhet kohë për të kuptuar dinamikën e saktë që rrethon sulmin e kryer nga Grupi Uagner, dhe gjithashtu do të duhet kohë për të kuptuar nëse pushteti i presidentit rus Vladimir Putin ka dalë prej tij i zvogëluar apo i forcuar. Megjithatë, është e mundur që të përdoren faktet për të provuar të jepet një lexim fillestar. Një analizë që nis nga një supozim: tentativa për grusht shteti ka dështuar, dhe autorët e saj janë në arrati, të arrestuar, ose në çdo rast të ndjekur. Pra, lind një pyetje: po sikur z. Putin të ishte një bast, një bast i madh? FAKTET: NGA SULMI NË NDËRMJETËSIM. Le të fillojmë me atë që dimë. Më 24 qershori 2023, në më pak se 24 orë kaluam nga një grusht shteti i mundshëm me tanke 200 km larg Moskës, në dorëzimin e autorit të këtij “sulmi” ndaj Kremlinit. Rreth orës 19:30 me atë shqiptare, agjencitë dhanë lajmin për një ndërmjetësim të suksesshëm të udhëhequr nga presidenti bjellorus Aleksandçr Llukashenko, i cili bëri që Grupi Uagner të ndalonte avancimin në kryeqytet, dhe të tërhiqej. Jo vetëm. Në të njëjtin ndërmjetësim ishte parashikuar edhe “mërgimi” i z. Prigozhin në Bjellorusi. Në të njëjtën kohë, zëdhënësi i Kremlinit z. Dmitri Peskov ftoi milicët e Grupit Uagner të bashkoheshin në radhët e ushtrisë ruse, duke nënshkruar kontrata të rregullta me Ministrinë e Mbrojtjes. Një shenjë e qartë se fuqia moskovite po punonte për ta përthithur Grupin Uagner, dhe për ta vënë atë nën kontrollin e saj të drejtpërdrejtë. Një javë pas tentativës për grusht shteti, mësuam detaje të tjera që na bëjnë të kuptojmë se Kremlini nuk ishte plotësisht në errësirë. Zyrtarët e inteligjencës perëndimore i thanë gazetës britanike Wall Street Journal se plani i zakonshëm i z. Prigozhin ishte krejtësisht i ndryshëm. Plani i liderit të Grupit Uagner ishte të kapte dy eksponentët e fuqisë ushtarake ruse, Ministrin e Mbrojtjes Sergei Shoigu, dhe Shefin e Shtabit Valerij Gerasimov gjatë një prej vizitave të tyre në territoret e mbajtura nga forcat ruse, përgjatë vijës së frontit në Ukrainë. Megjithatë, akti nuk ndodhi kurrë, sepse u zbulua 48 orë më parë nga Shërbimi Federal i Sigurisë (FSB). Një skenar që në fakt krijoi një rrugë të detyrueshme për z. Prigozhin drejt tentativës joreale të 24 qershorit 2023. Edhe gjenerali Viktor Zolotov, komandanti i Gardës Kombëtare Ruse, shpjegoi se si autoritetet e Moskës ishin të vetëdijshme për planet e Grupit Uagner. Kjo na tregon të paktën dy gjëra: lëvizjet e z. Prigozhin nuk ishin një “surprizë”, dhe se dikush në Moskë ka vendosur t'i bëjë ato të ndodhin në një lloj “shpërthimi të kontrolluar”. REZULTATET E BASTIT. Kjo lojë kumara putiniane përfundimisht pati rezultate të prekshme. Le të përpiqemi t'i vendosim ato në rregull. Së pari, nuk pati gjakderdhje, përveç përleshjeve midis kolonës së Grupit Uagner, dhe forcave ruse. Burimet në Moskë folën për 13 viktima, por asgjë të krahasueshme me trazirat e përgjakshme. Së dyti, vetë z. Prigozhin u rrëzua. Për muaj të tërë koka e Grupit Uagner kishte hyrë në sy si një gjemb në këmbë të administratës së Kremlinit. Gjithmonë mbi krye, gjithmonë duke sulmuar z. Shoigu dhe z. Gerasimov. Sot “koka” e Grupit Uagner ka ndaluar së lëshuari proklamata në rrjetin shoqëror virtual “Telegram”. Moska betohet, sipas z. Peskov, se nuk e di se ku ndodhet, ndërsa shumë flasin për të si një objektiv të mundshëm të atentatorëve nga Moska. Nga Kievi, edhe kreu i inteligjencës ushtarake ukrainase z. Kirilo Budanov (Kyrylo Budanov), flet se FSB-ja u ngarkua me vrasjen e shefit. Nyja e Grupit Uagnerit mbetet. Më 1 korrik 2023, hyri në fuqi dispozita që duhet të sillte në gjirin e Ministrisë së Mbrojtjes të gjitha kompanitë private ushtarake. E ardhmja e tyre mbetet shumë e pasigurt, Moska ende nuk e ka bërë të ditur se si synon të përthithë luftëtarët. Ajo që është e sigurt është se Ministria e Mbrojtjes dhe Forcat e Armatosura e dinë shumë mirë se si mund të përdoret njohuria e Grupit Uagner, specializimet e të cilit variojnë nga kundërterrorizmi në kundër kryengritjes, dhe se si rrjedhim një mënyrë për ta menaxhuar atë, do të duhet gjetur. Ndërkohë, kreu i komitetit të mbrojtjes të Dumës, z. Andrei Kartapolov, ka bërë të ditur se për momentin Grupi Uagner nuk do të luftojë më në Ukrainë, por mbi të gjitha duke pasur parasysh dështimin e nënshkrimit të kontratës me ministrinë, financimet dhe furnizimet do të shkurtohen. Ndërkohë, vuri në dukje BBC, rekrutimi i grupit vazhdon në qendra të ndryshme në Rusi. Një shenjë se Moska nuk po nxiton të mbyllë grupin dhe strukturën e tij. Shumë e dobishme edhe për të ruajtur ndikimin e dikujt në kontekste të tjera, Afrika në krye. Një aspekt i tretë për t'u marrë parasysh, siç mësohet nga grushti i shtetit në Turqi në 2016, është mundësia për të bërë pastrim të brendshëm. Nëse është e vërtetë se si populli rus, ashtu edhe pjesë të mëdha të ushtrisë, nuk morën pjesë në kolonën e Grupit Uagner, është po aq e vërtetë, se, javën e fundit disa re të zeza janë mbledhur mbi figurat kryesore të mbrojtjes ruse. Rasti më i mrekullueshëm është ai i z. Sergej Surovikin, një ish-gjeneral përgjegjës për operacionet speciale në Ukrainë, i cili u zhduk në mënyrë misterioze pas puçit të dështuar. Gjithnjë e më shumë histori të detajuara mbi përfshirjen e tij u shfaqën në shtypin amerikan, me qëllimin e qartë për të rritur nivelin e densitetit të mjegullës, dhe intensitetit të përplasjes në Rusinë e pas rebelimit të Grupit Uagner. Entiteti i parë mediatik që ndërhyri në Çështjen Surovikin ishte gazeta amerikane New York Times, sipas të cilës, gjenerali ishte në dijeni të planeve të z. Prigozhin, veçanërisht qëllimit të tij për të revolucionarizuar liderët më të lartë të mbrojtjes, të mbështetur disa ditë më vonë nga bomba e hedhur nga CCN, dhe i nxitur nga Qendra e Dosjeve Investigative Ruse): Surovikin do të kishte qenë pjesë e një programi anëtarësimi VIP në Grupin Uagner, me një lloj karte të datës 2018. Jo vetëm kaq: përveç tij, në të lartpërmendurat do të kishin marrë pjesë edhe 30 oficerë të tjerë programues dhe inteligjence të ushtrisë. Grupi Wagner ishte bërë një lloj llozhe masonike e tipit P2, por alla-ruse. CNN shkruan se, për momentin, nuk ka asnjë provë që z. Surovikin ishte në listën e pagave të z. Prigozhin, por nënvizon se si ky “anëtarësim” është dëshmi se kishte lidhje të thella midis ushtrisë dhe grupit mercenar. Ushtri që grupi mercenar do të kishte dashur ta ndryshonte nga brenda, duke e përmbysur me modus operandi tipike të sekteve. Duke vëzhguar faktet nga kjo perspektivë, mund të kuptohet se si po shpërblehet për momentin loja e kumarit e z. Putin. Sigurisht që është e parakohshme për të nxjerrë përfundime përfundimtare, ka shumë gjëra që nuk dihen. Gjithashtu edhe për shkak se informacioni që vjen nga Lindja, shoqërohet gjithmonë me një perde tymi, një hije tipike e artit të dizinformimit ish-sovjetik. PUTINI FITOI DORËN E PARË TË KUMARIT, POR TË DYTËN ... Analistët dhe kremlinologët nuk bien dakord për interpretimin e rebelimit të Grupit Uagner: për disa prej tyre ishte një episod i krahasueshëm në të gjitha aspektet me një tentativë puçi, për të tjerët ishte një kryengritje e zhurmshme, që kurrë nuk kishte si objektiv presidencën. Por fakti mbetet se, pavarësisht nëse z. Putin ishte një objektiv apo jo, z. Prigozhin tentoi një marshim të pashlyeshëm, dhe provokues drejt Moskës. Rebelimi duhet të përfaqësonte fillimin e fundit të sistemit të z. Putin, i cili këtë vit fiku qiriun e njëzet e tre, por ngjarjet e mëvonshme e hodhën poshtë këtë hipotezë: piramida e pushtetit i rezistoi ndikimit, dhe për më tepër, filloi të copëtojë dhe përthithë Frankenshtajnin që ishte bërë Grupi Uagner. Nëse do të ishte një lojë kumari, është e sigurt që për momentin, z. Putin ka fituar: dobësimin e Grupit Uagner (i cili po rrëshqet nën kontrollin e shtetit), mërgimin e pakëndshëm në Bjellorusi të z. Prigozhin (ku ai mund të gjente vdekjen, ose të kompensonte veten si rojtar i çifligut të fundit të perandorisë evropiane të Moskës, dhe duke zbuluar agjentë të dyfishtë, tradhtarë në establishment). Rusia e vitit 2023 si Turqia e vitit 2016: një rebelim për të cilin shteti i thellë ishte i vetëdijshëm që në fazat e konceptimit, dhe materializimi i të cilit nuk u pengua, sepse, ishte thelbësor për arritjen e qëllimeve të caktuara politike, nga spastrimi i skalioneve të pushtetit, deri te nxitja e një efekti tubimi rreth flamurit, në prag të zgjedhjeve presidenciale të viti 2024. Z. Prigozhin donte që z. Putin ta dëgjonte. Z. Putin i duhej z. Prigozhin që ta kthente spektrin e një rikthimi në vitin 1917, duke e vënë veten në krye të një rebelimi të dobishëm për të ngulitur në mendjet e rusëve imazhin e një faze të re e të errët për t'u shfrytëzuar në fushatën zgjedhore, dhe thelbësore për të kuptuarit e ndjenjave, dhe rreshtimeve reale, në dhomat me butona dhe në rrugë. Sistemi ka dalë i forcuar, spastrimet kanë filluar, si emblematike nga vdekja e znj. Kristina Baikova (Loko Bank), dhe pak kilometra larg Kievit është instaluar qendra e re operacionale e Grupit Uagner, një shpërqendrues i fuqishëm, që nuk do të jetë në gjendje të mos ketë efekte deformuese në strategjinë ushtarake të presidencës së z. Zelenski. Pjesa e parë fitoi, por me çmimin e rrënjosjes së dyshimeve mbi qëndrueshmërinë reale të sistemit rus, i cili, rëndohet si kurrë më parë nga hija e fisnimit, e tribalizimit. Copyright | Agjencia Telegrafike Vox