REVOLUCIONI RAKETOR I MARINSAVE AMERIKANË.

Nga z. Xhovani Martineli (Giovanni Martinelli). Romë, Itali | Kur në korrik 2019 gjenerali Bergër (Berger), i emëruar së fundmi Komandanti i 38-të i Trupave Marinse, publikoi “Udhëzimin e tij të Planifikimit”, pra dokumentin që ofron indikacionet e para se cilat do të jenë linjat e tij të veprimit gjatë mandatit të tij, tashmë është e qartë se ajo çfarë Komandanti i ri propozonte ishte transformimi më i thellë në historinë e gjatë (mbi 225 vjet) të këtij Korpusi. Në këtë dokument ka edhe një pasazh shumë të veçantë, i cili, duke u lexuar me kujdes, tashmë ishte në gjendje të jepte disa indikacione të rëndësishme për linjat e ardhshme të zhvillimit: “Ne jemi dëshmitarë të shfaqjes së një epoke të luftës me raketa.” Me fjalë të tjera, për gjeneralin Bergër (Berger) ka një bindje të fortë se midis protagonistëve absolutë të konflikteve të ardhshme do të ketë edhe raketa; si në mbrojtje ashtu edhe në sulm.

Kalojnë disa muaj dhe në mars të vitit pasardhës vjen një dokument tjetër, i titulluar “Force Design 2030”. Këtu transformimi i përshkruar më sipër bëhet më i qartë, derisa të marrë konotacionet e një revolucioni të vërtetë; i cili që nga dita e prezantimit ka lindjen e 2 palëve kundërshtare të egëra. Kjo do të thotë, midis atyre që besojnë se rruga e treguar është rruga e duhur për marinsat, të cilën gjenerali Bergër (Berger) dëshiron ta formësojë sipas një konflikti të ardhshëm me Kinën, në teatrin specifik Indo-Paqësor, dhe atyre që besojnë se është e gabuar, sepse heq shumë nga aftësitë operacionale. Përveç këtyre polemikave, një nga tiparet e spikatura të këtij rishikimi të thellë të sjell në mendje pikërisht atë pasazh të përmendur më lart, dhe që lidhet me rëndësinë e raketave; në veçanti, në një çelës sulmues. Në fakt, me “Force Design 2030”, marinsat do të braktisin shumë prej strukturave të tyre operacionale, që konsiderohen jo më të përshtatshme për misionet e reja, dhe në vend të kësaj, do t'i zëvendësojnë ato me të tjera, që konsiderohen më të përshtatshme për skenarët e ardhshëm operacionalë. Dhe në këtë punë specifike zëvendësuese, një rol qendror u rezervohet baterive të reja të pajisura me një sërë sistemesh raketore të avancuara. Arkitektura e ardhshme dhe e saktë e këtij transformimi ende nuk është përcaktuar në detaje, sepse eksperimentet që synojnë ta përcaktojnë atë më saktë janë ende duke u zhvilluar. Por, mbi bazën e asaj që dihet sot, kuadri brenda të cilit vetë Trupa e Marinës po lëviz me vendosmëri të madhe, duket në çdo rast tashmë i përvijuar mirë; dhe, sigurisht, shumë interesant. Nisur nga vendimi për mbajtjen e 7 baterive raketahedhës të shumëfishtë M142 HIMARS (Sistemi i Raketave të Artilerisë me Lëvizshmëri të Lartë); u bënë titujt kryesorë në përdorimin e tyre intensive në Ukrainë. Prandaj, këto sisteme do të qëndrojnë në shërbim, të pajisur për momentin me të dy raketat e drejtuara GMLRS (Guided Multiple Launch Rocket System), pikërisht ato që përdoren gjerësisht në konfliktin aktual, dhe me raketën balistike të fuqishme MGM-140 ATACMS (Army Taktic Missile System). Por lajmi më i rëndësishëm është ai që do të arrijë; në fakt parashikohet që në të ardhmen HIMARS të miratojë (në vend të ATACMS) një raketë të re që aktualisht është në fazat përfundimtare të zhvillimit, përkatësisht PrSM (Raketat Precision Strike). Krahasuar me bombën që do të zëvendësojë, kjo do të paraqesë 3 avantazhe kryesore: rritja e rrezes (nga 300 në 500 km, me mundësinë e rritjes së mëtejshme), mundësinë e goditjes së objektivave në lëvizje (si në tokë ashtu edhe në det), dhe dyfishim të fuqisë së zjarrit (pasi çdo HIMARS do të jetë në gjendje të mbajë 2 PrSM, në vend të vetëm 1 ATACMS). Risitë më të rëndësishme, megjithatë, janë të tjerat. Duke filluar nga krijimi nga e para e 14 baterive të raketave me rreze të mesme veprimi, të pajisura me sisteme po aq të reja të referuara si NMESIS (Sistem i ndalimit të anijeve të ekspeditës detare të marinës); këto të fundit përbëhen nga një mjet i zakonshëm taktik me rrota, i furnizuar për Forcat e Armatosura Amerikane, por i modifikuar për ta bërë atë të kontrolluar nga distance, dhe për të akomoduar 2 lëshues për po aq raketa kundër anijeve NSM (Naval Strike Missile). Këto pajisje, të konceptuara dhe të prodhuara nga Kongsberg-u norvegjez, por tashmë të prodhuara edhe me licencë në SHBA, praktikisht po bëhen pika e referencës në sektorin e raketave kundër anijeve që janë adoptuar nga 15 vende të ndryshme (të dyja për embarkim në luftarake, si për bateritë bregdetare në tokë). Të pajisura me një distancë prej pak më pak se 200 km, NSM-të karakterizohen gjithashtu nga shikueshmëria e ulët dhe nga fakti se, përveçse janë krijuar kryesisht për të sulmuar anijet e armikut, ato ende kanë aftësinë për të goditur edhe caqet në tokë. Pjesa e fundit e kësaj arkitekture të re përfaqësohet nga krijimi i (tani për tani) 3 baterive të raketave me rreze të gjatë; të cilat do të pajisen me të njëjtat mjete të përdorura për sistemet NMESIS, por të modifikuara më tej për të akomoduar një lëshues të vetëm, këtë herë për një raketë Tomahawk. Thuajse duket e kotë të shpjegosh se çfarë është kjo armë e fundit, duke qenë se që nga vitet '90 ajo është përdorur gjerësisht në konflikte të shumta dhe aksione ushtarake amerikane (por jo vetëm); përdor gjithçka që raportohet me përpikmëri nga media, deri në atë pikë sa e bën një nga pajisjet më “ikonike” të kohës sonë. Këtu mjafton të shtohet se versioni i miratuar nga marinsat do të jetë më i përditësuari dhe i njohur si Block V MST (Maritime Strike Tomahawk); prandaj, edhe një herë, një armë e optimizuar për të goditur objektivat detare (me këtë mision të fundit duke u bërë kështu një nga kryesoret e vetë marinsave), duke ruajtur në këtë rast mundësinë e goditjes së të tjerëve në tokë. Gjithçka duke garantuar një distancë prej mbi 1600 km; ose më mirë, kjo vlerë është vetëm një vlerësim aq sa nuk mund të përjashtohet që ajo reale të jetë edhe më e lartë. Një aspekt interesant për t'u theksuar është fakti se këto sisteme janë konceptuar duke marrë parasysh një aspekt të caktuar; të gjitha janë/do të mund të transportohen lehtësisht nga një numër i madh asetesh (detare dhe ajrore), për të rritur lëvizshmërinë e tyre strategjike. Në vizionin operacional të marinsave, në fakt pritet që forcat e tyre të jenë edhe më të shkathëta se në të kaluarën, në veçanti duke siguruar aftësinë për të ngritur shpejt bazat operative të avancuara të përkohshme, nga të cilat të godasin armikun, dhe nga të cilat të tërhiqen po aq shpejt. Së fundi, disa numra për të shpjeguar më mirë këtë “revolucion raketor”. Duke marrë parasysh konsistencën e secilës prej baterive të ndryshme të parashikuara, dhe pasi sistemet e ndryshme të jenë shtuar së bashku, ato që dalin janë totalet përfundimtare, që janë, për të mos thënë më pak të rëndësishme; dmth, pasi të jenë pajisur të gjitha bateritë, marinsat do të kenë gjithsej pak më shumë se 340 mjete nisëse/automjete. Prandaj, këto do të korrespondojnë me një furnizim të raketave të reja (PrSM, NSM dhe Tomahawk), të cilat, mund të kalojnë numrin 630. Numra që padyshim nuk kanë nevojë për shpjegime të mëtejshme! Nga z. Erton Duka. © Copyright | Agjencia Telegrafike Vox