SHOQËRITË SEKRETE | REZERVA FEDERALE.

Uashington, Amerikë | Kur një vend centralizon bankën, ai përqendron një sasi të madhe pasurie, në një institucion të vetëm, punon kryesisht për t'i bërë të pasurit më të pasur, dhe e kap qeverinë për të kontrolluar nga interesat e huaja.

Siç shkroi mentori i Bill Klintonit (Bill Clinton), Dr. Carroll Quigley.

Fuqitë e kapitalizmit financiar kishin një qëllim tjetër të gjerë, asgjë më pak se të krijonin një sistem botëror të kontrollit financiar në duart e privatëve të aftë për të dominuar sistemin politik të çdo vendi dhe ekonominë e bota në tërësi.

Ky sistem do të kontrollohej në mënyrë feudaliste nga bankat qendrore të botës, duke vepruar në bashkëpunim, me marrëveshje të fshehta, të arritura në takime dhe konferenca të shpeshta private.

Kulmi i sistemit ishte Banka për Shlyerjet Ndërkombëtare në Bazel, Zvicër; një bankë private e zotëruar dhe e kontrolluar nga bankat qendrore të botës, të cilat ishin vetë korporata private.

Rritja e kapitalizmit financiar bëri të mundur një centralizim të kontrollit ekonomik botëror dhe përdorimin e kësaj fuqie për përfitimin e drejtpërdrejtë të financuesve dhe dëmtimin indirekt të të gjitha grupeve të tjera ekonomike.

Me institucione si FMN dhe Banka Botërore së bashku me monedhat e reja të Bashkimit si Euroja e BE-së që konsolidojnë dhe centralizojnë më tej bankat dhe monedhat botërore, sasia e ndikimit global që këta bankierë ndërkombëtarë kanë në ekonomitë dhe politikën botërore është e jashtëzakonshme.

Metoda e tyre e kontrollit është si një peshkaqen huadhënës ose mafia.

Së pari për t'u kualifikuar për kredi, kombet e dëshpëruara detyrohen të lenë peng minierat, hekurudhat, pyjet, kompanitë e energjisë ose ujit.

Më pas, për të shlyer kreditë, kombet detyrohen të bëjnë gjëra të tilla si injorimi i ligjeve mjedisore, ulja e pagave / shkurtimi i arsimit apo kujdesit shëndetësor dhe privatizimi/shitja e burimeve të tyre tek korporatat e shtrembëruara si Enron dhe Exxon.

Sa herë që këto vende të varfra nuk mund të shlyejnë huatë, bankierët “bujarë” ndërkombëtarë thjesht japin hua të reja, me interesa më të larta për të shlyer të vjetrat, duke e zhytur më tej borxhin/skllavërimin e kombit.

Siç tha Mayer Amschel Rothschild: “Më lejoni të nxjerr dhe kontrolloj paratë e një kombi, dhe nuk më intereson kush i shkruan ligjet.”

Kohët e fundit, Richard McKenna, ish-President i Bankës Midlands të Anglisë tha: “Ata që krijojnë dhe lëshojnë para dhe kredi drejtojnë politikat e qeverisë dhe mbajnë në duart e tyre fatin e njerëzve.”

Është një fakt i njohur që bankierët ndërkombëtarë kanë financuar kombet për të luftuar kundër njëri-tjetrit.

Ku mendoni se vendet i marrin paratë e tyre për të blerë tanke, armë, uniforma, etj., për të armatosur kombin e tyre për luftë?

Ata marrin hua nga bankierë ndërkombëtarë. Bankierët ndërkombëtarë kanë financuar të dyja palët e vendeve në luftë me njëri-tjetrin.

Atyre nuk u intereson kush fiton, sepse ndërkohë që kombet po marrin hua shuma të mëdha parash për të vrarë njëri-tjetrin, bankierët ndërkombëtarë fitojnë shuma të mëdha parash nga tarifat e interesit që i detyrojnë çdo komb të paguajë.

Ata gjithashtu kanë fuqinë për të kontrolluar rezultatin e luftës thjesht duke ndërprerë rrjedhën e parave që japin hua.

Pra, nën kërcënimin e luftës, bankierët ndërkombëtarë kanë përdorur fuqinë e tyre për të fituar ose rritur kontrollin mbi qeveritë.

Duke mbajtur një komb në borxh, ata janë në gjendje të kërkojnë një zë në punët qeveritare të kombit.

Një qëllim tjetër që ata kanë arritur tashmë është të kontrollojnë të gjitha sistemet monetare të botës -Alex Christopher, “Kutia e Pandorës”.

Unë sinqerisht besoj se institucionet bankare janë më të rrezikshme se ushtritë në këmbë…

“Nëse populli amerikan ndonjëherë lejon që bankat private të kontrollojnë emetimin e monedhës së tyre, fillimisht nga inflacioni, pastaj nga deflacioni, bankat dhe korporatat që rriten rreth tyre do të privojnë njerëzit nga të gjitha pronat, derisa fëmijët e tyre të zgjohen të pastrehë në kontinentin që etërit e tyre pushtuan”, tha dikur Thomas Xheferson.

Pavarësisht paralajmërimeve të Xheferosnit (Jefferson), në 1791 Alexander Hamilton, Sekretari i Thesarit, shtyu një statut të Kongresit për të krijuar Bankën e Parë të Shteteve të Bashkuara, e cila qëndroi për 20 vjet deri në 1811, kur Presidenti James Madison dhe Zëvendës Presidenti George Clinton refuzuan të nënshkruanin/rinovonin statutin.

Presidenti Madison tha: “Historia tregon se këmbyesit e parave kanë përdorur çdo formë abuzimi, intrigash, mashtrimi, dhe mjetesh të dhunshme të mundshme, për të ruajtur kontrollin e tyre mbi qeveritë, duke kontrolluar paratë, dhe emetimin e tyre.”

Çuditërisht, vetëm 5 vjet më vonë, ende nën Presidencën e Madison-it, në 1816 ai nënshkroi statutin për bankën e dytë kombëtare. Një veprim i tillë hipokrit ngjalli dyshime për ryshfet apo shantazh në punë në prapaskenë.

Në 1828, Andrew Jackson tha në një fjalim duke iu drejtuar bankierëve qendrorë: “Ju jeni një strofkë nepërkash dhe hajdutësh. Unë kam ndërmend t'ju shfaros dhe pasha Zotin e Përjetshëm, do t'ju shfaros… nëse njerëzit do ta kuptonin vetëm padrejtësinë e rendit të sistemit bankar dhe parasë, do të kishte një revolucion deri në mëngjes.”

Si President për 8 vitet e ardhshme, Jackson punoi për të shfuqizuar statutin federal të Bankës së Dytë të SHBA-së, në vitin 1835 u bë një përpjekje për ta vrarë.

Vrasësi që do të ishte, Richard Lawrence, i drejtoi dy pistoleta, tërhoqi këmbëzat dhe për mrekulli të dyja shkrepën gabimisht.

Presidenti Xheksoun (Jackson) menjëherë vazhdoi të rrihte Lorensin (Lawrence) me bastunin e tij.

Lawrence më vonë do t'i thoshte policisë se donte të vriste presidentin Xheksoun (Jackson) sepse paratë do të ishin më të bollshme për të, dhe se ai nuk mund të ngrihej derisa Presidenti të rrëzohej.

Ai tha se qeveria amerikane i detyrohej atij një shumë të madhe parash, por Andrew Jackson po e pengonte që t'i merrte ato.

Kjo është padyshim një referencë për betejat e Andrew Jackson me Bankën Qendrore, e cila, ishte motivimi i dukshëm për një përpjekje të tillë për jetën e tij.

Në 1836, Presidenti Xheksoun (Jackson) arriti të shfuqizojë bankën e dytë kombëtare, duke thënë: “Përpjekjet e guximshme që banka aktuale kishte bërë për të kontrolluar qeverinë nuk janë veçse parandjenja e fatit që e pret popullin amerikan nëse ata mashtrohen në përjetësimin e këtij institucioni ose të themelimit të një tjetri si ai.”

Kur u pyet në shtratin e tij të vdekjes se cila ishte arritja më e madhe e jetës së tij, Jackson u përgjigj: “Unë e vrava Bankën”.

Fatmirësisht nuk u mashtruam për përjetësimin e asaj banke të dytë kombëtare, por për fat të keq, u mashtruam për të krijuar një tjetër shumë më të keqe se ajo.

Nga viti 1837 – 1863 ishte një periudhë e bankingut të lirë në Amerikë, gjatë së cilës, ekzistonin vetëm bankat e autorizuara nga shteti, dhe vlerat e argjendit dhe arit ishin shumë të qëndrueshme.

Në vitin 1863, interesat e Rothsçajlldëve kishin arritur të detyronin një projektligj në Kongres nëpërmjet sekretarit të tyre të Thesarit Salmon P. Chase.

Ai miratoi Aktin e Bankës Kombëtare, duke krijuar edhe një herë një bankë qendrore federale, një bankë me fuqinë për të shtypur dhe emetuar para letre.

Në atë kohë, Presidenti Abraham Lincoln luftoi kundër bankierëve qendrorë dhe tha: “Fuqia e parasë e pushton kombin në kohë paqeje, dhe komploton kundër tij në kohë fatkeqësie. Është më despotike se monarkia, më e pafytyrë se autokracia, më egoiste se burokracia. Shoh që në të ardhmen e afërt po afrohet një krizë që më nervozon, dhe më bën të dridhem, për sigurinë e vendit tonë. Korporatat janë vendosur në fron, do të pasojë një epokë korrupsioni, dhe fuqia e parasë do të përpiqet të zgjasë mbretërimin e saj, duke punuar mbi paragjykimet e njerëzve, derisa pasuria të grumbullohet në pak duar dhe republika të shkatërrohet.”

Ai u qëllua dhe u vra një vit e gjysmë më vonë në prill 1865.

Nga viti 1864 - 1913, Akti i Bankës Kombëtare dhe Lufta Civile detyruan shumicën e bankave të Amerikës të shtetëzoheshin.

Përpjekja për të krijuar bankën e tretë qendrore të SHBA-së filloi në 1873 kur karteli ndërkombëtar bankar i linjës së gjakut krijoi të parin nga tre panikët financiarë që përdorën për të trembur publikun për të pranuar Rezervën Federale.

“Një studim i panikut të viteve 1873, 1893 dhe 1907 tregon se këto paniqe ishin rezultat i operacioneve të bankierëve ndërkombëtarë në Londër. Publiku kërkonte në vitin 1908 që Kongresi të miratonte legjislacionin për të parandaluar përsëritjen e panikut të parave të shkaktuara artificialisht”, Eustace Mullins, “Sekretet e Rezervës Federale”.

Në 1881, Presidenti Garfield u vra më pak se katër muaj pas marrjes së detyrës. Ai ishte një tjetër President i institucionit antibankar, i cili mori masa dhe u shpreh kundër tyre.

Ai u qëllua “rastësisht” dhe u vra pak pasi deklaroi: “Kushdo që kontrollon vëllimin e parave në çdo vend është mjeshtër absolut i të gjithë industrisë dhe tregtisë ... Dhe kur kupton se i gjithë sistemi kontrollohet shumë lehtë, në një mënyrë ose në një tjetër, nga disa burra të fuqishëm në krye, nuk do t'ju duhet t'ju thuhet se si lindin periudhat e inflacionit dhe depresionit.”

Vrasja e radhës presidenciale ndodhi 20 vjet më vonë, kur një anarkist i supozuar qëlloi dy herë William McKinley.

Edhe një herë, McKinley ishte një mbështetës i fortë i standardit të arit dhe ndihmoi në miratimin e Aktit të Standardit të Arit të vitit 1900, më pak se një vit para vdekjes së tij.

Më 22 nëntor 1910, shtatë nga njerëzit më të pasur në botë u takuan në ishullin personal të J.P. Morgan në brigjet e Gjeorgjisë, të quajtur “Jekyll Island”.

Të 7 burrat ishin Frank A. Vanderlip, Abraham Piatt Andrew, Henry P. Davidson, Charles D. Norton, Benjamin Strong, Paul Moritz Warburg dhe Nelson W. Aldrich.

Pas këtyre njerëzve qëndronin interesat bankare/investuese të Rockefellers, Rothschilds, Schiffs, Morgans dhe Warburgs.

7 komplotistët e ishullit Jekyll u takuan për 7 ditë dhe planifikuan një sërë reformash radikale bankare të nevojshme për të krijuar Rezervën Federale.

Kur media mësoi për takimet e JekyllIsland, bankierët të gjithë pretenduan se ishin jashtë për të gjuajtur rosa.

Megjithatë, më vonë në kohë, komplotuesi dhe presidenti i NY National City Bank, Frank A. Vanderlip pranoi të kundërtën kur shkroi: “Kishte një rast afër fundit të vitit 1910, kur unë isha po aq i fshehtë, në të vërtetë, po aq i fshehtë sa çdo komplotist… Nuk mendoj se është ndonjë ekzagjerim të flasim për ekspeditën tonë të fshehtë në ishullin Jekyll si rastin e konceptimit aktual të asaj që përfundimisht u bë Sistemi i Rezervës Federale.”

Woodrow Wilson kishte thënë për tre krizat e mëparshme financiare se: “I gjithë ky telash mund të shmangej, nëse do të emëronim një komitet prej gjashtë ose shtatë njerëzish me shpirt publik si J. P. Morgan për të trajtuar punët e vendit tonë.” Dhe kjo është pikërisht ajo që ndodhi.

1913 Kongresmeni Lindbergh paralajmëroi se Sistemi i Rezervës Federale krijon besimin më gjigant në tokë.

Kur Presidenti të nënshkruajë këtë akt, qeveria e padukshme nga pushteti monetar do të legjitimohet.

Ligji i ri do të krijojë inflacion sa herë që trustet duan inflacion. Që tani e tutje, depresionet do të krijohen shkencërisht.

Pasi bankierët mbaruan së përfituari nga lufta botërore, ata vendosën të shkaktonin një depresion ekonomik në SHBA, në mënyrë që të mund të blinin më tej tregun, të zgjeronin më tej qeverinë, dhe të kontrollonin më tej popullin amerikan.

Krijimi i bumeve, rrënimeve, recesioneve dhe depresioneve është krejtësisht shkencore kur vendosni sasinë e parave të shtypura dhe të qarkulluara.

Siç tha ekonomisti fitues i çmimit Nobel, Milton Freidman, “Rezerva Federale padyshim shkaktoi depresionin e Madh duke kontraktuar sasinë e monedhës në qarkullim me një të tretën nga 1929 deri në 1933.”

Që nga depresioni i madh, bankierët e Rezervës Federale kanë vazhduar të manipulojnë tregun për përfitimet e tyre dhe e kanë bërë këtë përmes rënieve periodike të planifikuara të tregut, pas së cilës ata blejnë gjithçka që munden.

Në 1936-37 çmimet e aksioneve ranë me 50%, në 1948 ranë 16%, në 1953 me 13%, 1956-57 me 13% dhe në fund të vitit 57 19%. Kështu ka vazhduar çdo disa vite deri më sot.

Në vitin 1963, Presidenti Kennedy miratoi Urdhrin Ekzekutiv 11110 i cili i hoqi Rezervës Federale fuqinë e saj për t'i dhënë para qeverisë së SHBA-së.

Ai gjithashtu bëri thirrje për shtypjen e 450 miliardë dollarëve në monedhën pa borxhe të mbështetur nga SHBA dhe i dha Departamentit të Thesarit autoritetin për të lëshuar certifikata argjendi kundrejt zotërimeve të argjendit të thesarit.

Presidenti JFK u vra.

Sapo pasardhësi i tij, Lyndon Johnson mori detyrën, gjëja e parë që bëri ishte pezullimi i shtypjes së certifikatave të argjendta të JFK-së dhe i hoqi ato nga qarkullimi.

“Janë para nga ajri. Është fshehtësia e gjithë kësaj që është kaq e keqe. Pronësia është e anëtarëve të të gjitha bankave. Është diçka e krijuar nga Kongresi. Banka e parë qendrore/kombëtare u krijua nga Alexander Hamilton dhe Jefferson u hoq prej saj, e dyta u hoq nga Andrew Jackson dhe unë thjesht pres të jem presidenti që do të heqë qafe bankën e tretë kombëtare”, tha kongresmeni Dr. Ron Paul, në fjalimin e fushatës presidenciale në Nju Hempshaiër (New Hampshire), më 6 janar 2008.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit